"நிழலின் நினைவுகள்"

 முருகன் ஒவ்வொரு நாளும் தன் அறையின் சுவரில் தெரியும் நிழலுடன் பேசிக் கொண்டிருப்பான். அவனுக்கு மட்டுமே தெரியும் - அந்த நிழல் பதிலளிக்கும் என்பது.

"இன்றைக்கு என்ன செய்தாய்?" என்று கேட்பான் முருகன்.

"உன்னைப் போலவே, நானும் வேலைக்குப் போனேன். ஆனால் என் உலகத்தில்" என்று நிழல் பதிலளிக்கும்.

முருகன் ஒரு சாதாரண கணினி நிரலாளர். ஆனால் அவனது நிழலோ இன்னொரு பரிமாணத்தில் ஒரு கவிஞன். இரவு நேரங்களில் இருவரும் தங்கள் உலகங்களைப் பற்றி பகிர்ந்து கொள்வார்கள்.

ஒரு நாள் நிழல் சோகமாக இருந்தது.

"என் உலகத்தில் கவிதைகள் மறைந்து வருகின்றன. மக்கள் இயந்திரங்களாக மாறிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்" என்றது.

முருகன் யோசித்தான். அடுத்த நாள் அவன் தன் வேலையை ராஜினாமா செய்தான். ஒரு கவிதை இதழ் தொடங்கினான். அதில் தன் நிழலின் கவிதைகளை மொழிபெயர்த்து வெளியிட்டான்.

நாட்கள் செல்லச் செல்ல, அவனது இதழ் பிரபலமானது. மக்கள் மீண்டும் கவிதைகளை நேசிக்கத் தொடங்கினர். நிழலின் உலகத்திலும் மாற்றம் தெரிந்தது.

ஆனால் ஒரு நாள், முருகன் எழுந்த போது நிழல் காணவில்லை. அதற்கு பதிலாக சுவரில் ஒரு குறிப்பு இருந்தது:

"இரு உலகங்களும் சமநிலை அடைந்துவிட்டன. இனி நான் தேவையில்லை. ஆனால் நீ என்றும் என் கவிதைகளில் வாழ்வாய்."

முருகன் புன்னகைத்தான். அவனது அறையின் சுவற்றில் இப்போது நூற்றுக்கணக்கான புத்தகங்கள். ஒவ்வொன்றிலும் கவிதைகள் - இரு உலகங்களின் கதைகள்.

சில நேரங்களில், இரவு நேரத்தில், அவன் தன் கவிதைகளை வாசிக்கும்போது, தன் நிழல் கேட்டுக் கொண்டிருப்பதாக உணர்வான். ஒருவேளை அது உண்மையாக இருக்கலாம். ஏனெனில் கவிதைகள் என்பவை நிழல்களின் மொழியல்லவா?

-

இந்த கதை நமக்கு சொல்வது என்னவென்றால் - நம் கற்பனைகளும், கனவுகளும் சில நேரங்களில் யதார்த்தத்தை விட உண்மையானவை. அவை நம்மை மாற்றக்கூடியவை, உலகையே மாற்றக்கூடியவை.