“மறைந்த வண்ணங்கள்”

சென்னையின் மையப் பகுதியில் உள்ள ஒரு சிறிய வீதியில் நக்கீரன் மெதுவாக நடந்து கொண்டிருந்தான். அவனது உலகம் வெறும் மூன்று நிறங்களால் ஆனது - வெள்ளை, கருப்பு, சாம்பல். பிறவியிலேயே வண்ணக் குருடு என்ற நிலையில், மற்றவர்கள் பேசும் வண்ணங்களின் அழகை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

அன்று மாலை, வீதியோரத்தில் ஒரு பெண் தரையில் அமர்ந்து ஓவியம் வரைவதைக் கண்டான். அவளது கைகள் துரிதமாக நகர்ந்தன, கண்கள் ஊக்கத்துடன் மின்னின.

"என்ன வரைகிறீர்கள்?" என்று ஆர்வத்துடன் கேட்டான் நக்கீரன்.

அவள் தலை நிமிர்ந்து புன்னகைத்தாள். "நான் அமுதா. சூரிய அஸ்தமனத்தை வரைகிறேன்."

"ஓ... எனக்கு வண்ணங்கள் தெரியாது. நான் பார்ப்பதெல்லாம் சாம்பல் நிறங்கள் மட்டுமே," என்றான் சற்று தயக்கத்துடன்.

அமுதா எழுந்து நின்றாள். "அப்படியா? வாருங்கள், நான் உங்களுக்கு வண்ணங்களை வேறு விதமாகக் காட்டுகிறேன்."

"எப்படி?" என்று ஆச்சரியத்துடன் கேட்டான்.

"முதலில் இந்த மல்லிகை பூவை முகருங்கள்," என்று அருகிலிருந்த பூந்தோட்டத்திலிருந்து ஒரு மல்லிகையைப் பறித்து நீட்டினாள்.

நக்கீரன் மலரை முகர்ந்தான். "என்ன அற்புதமான மணம்!"

"இதுதான் வெள்ளை நிறம். தூய்மையான, இனிமையான, மென்மையான உணர்வு," என்றாள் அமுதா.

அடுத்த சில மணி நேரங்களில் அமுதா அவனை பல இடங்களுக்கு அழைத்துச் சென்றாள். கடற்கரையில் அமர்ந்து அலைகளின் ஓசையைக் கேட்டனர்.

"இந்த அலைகளின் ஆழமான சப்தம் - இதுதான் நீலம்," என்றாள்.

மழை பெய்யத் தொடங்கியபோது, "வானத்தின் சாம்பல் நிறம் உங்களுக்குத் தெரியும். ஆனால் மழையின் குளிர்ச்சி - இதுதான் பச்சை," என்றாள்.

நாட்கள் செல்லச் செல்ல, நக்கீரன் தன் உணர்வுகளால் வண்ணங்களைப் புரிந்து கொள்ளத் தொடங்கினான். ஒரு நாள், அவனே ஓவியம் வரைய முயன்றான்.

"என்னால் முடியுமா அமுதா?" என்று தயக்கத்துடன் கேட்டான்.

"ஏன் முடியாது? நீங்கள் வண்ணங்களை உங்கள் இதயத்தால் உணர்கிறீர்கள். அதுவே போதும்," என்று ஊக்குவித்தாள்.

அவன் முதல் ஓவியம் ஒரு இசைக் கச்சேரியின் காட்சி. பல்வேறு இசைக் கருவிகளின் நாதங்களை வண்ணங்களாக மாற்றி வரைந்தான். வயலின் இசையை இளஞ்சிவப்பாகவும், மிருதங்கத்தின் தாளத்தை ஆழ்ந்த நீலமாகவும், புல்லாங்குழலின் இனிமையை பச்சையாகவும் உணர்ந்து வரைந்தான்.

"இது அற்புதம் நக்கீரன்!" என்று வியந்தாள் அமுதா. "நீங்கள் வண்ணங்களை இசையாக மாற்றி விட்டீர்கள்!"

பின்னர் அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து ஒரு ஓவியக்கூடம் தொடங்கினர். அமுதா வண்ணங்களால் வரையும் ஓவியங்களும், நக்கீரன் உணர்வுகளால் வரையும் ஓவியங்களும் இணைந்து புதிய கலை வடிவமாக உருவெடுத்தன.

"உங்கள் ஓவியங்கள் ஏன் இவ்வளவு வித்தியாசமாக இருக்கின்றன?" என்று ஒரு பார்வையாளர் கேட்டார்.

நக்கீரன் புன்னகைத்தான். "ஏனெனில் நான் வண்ணங்களை வெறும் நிறங்களாகப் பார்க்கவில்லை. அவை எனக்கு உணர்வுகள், ஓசைகள், மணங்கள், சுவைகள். ஒவ்வொரு வண்ணமும் ஒரு கதை சொல்கிறது."

அமுதா அவன் பக்கம் திரும்பி, "நமது குறைகளே சிலநேரம் நம் வாழ்வின் மிகப்பெரிய பலமாக மாறுகின்றன," என்றாள் மெல்லிய குரலில்.

இன்றும் அவர்களின் ஓவியக்கூடம் சென்னையின் புகழ்பெற்ற இடங்களில் ஒன்றாகத் திகழ்கிறது. அங்கே வண்ணங்களும் உணர்வுகளும் கலந்து, புதிய கலை வடிவங்கள் தொடர்ந்து உருவாகி வருகின்றன.

-

சில நேரங்களில் நமது குறைகளே நம்மை வித்தியாசமாக சிந்திக்க வைக்கின்றன. அவை நமக்குள் மறைந்திருக்கும் திறமைகளை வெளிக்கொணர உதவுகின்றன.