மாலதியின் வீட்டுத் தோட்டம் மற்ற தோட்டங்களைப் போலல்ல. அங்கே பூக்கள் வெறும் அழகாக மிளிர்வதல்ல; அவை கதைகளை சொல்லும். அந்த காட்சியைக் கேட்கவும் மனதில் கொள்ளவும், மாலதியைப் போன்ற ஒரு இதயம் தேவை.
சிவப்பு ரோஜாக்கள் காதல் கதைகளால் அலைமோதும்.
வெள்ளை முல்லைகள் மெல்லிய காற்றில் பழைய நினைவுகளைப் பாடும்.
மஞ்சள் சாமந்திகள் வருங்காலத்தின் இரகசியங்களை ஜாதகமென்றே உரைக்கின்றன.
இந்த அற்புதங்களை மாலதியே ஆனந்தமாக கேட்க முடிகிறது. ஏன் என்றால், அவளது இதயம் பூக்களின் மொழியைத் திரும்பத் திரும்ப உணர முடியும்.
மாலை அல்லது விடியல் நேரம் என்ற பேதமின்றி, மாலதி தன் தோட்டத்தில் ஒவ்வொரு பூக்கும் கவனமாக தண்ணீர் ஊற்றி பேணுவாள். அவளது இதயத்தில் இருக்கும் அன்பு, பூக்களுக்கு தங்கள் உணர்ச்சிகளை சொல்ல தூண்டுவதாக இருந்தது.
ஒரு நாள் சிவப்பு ரோஜா மாலதியிடம் முணுமுணைத்தது:
"நேற்று இரவு ஒரு சிட்டுக்குருவி காதலுக்காக தனது உரிமையை எடுத்துச் சொன்னது," என்று.
மற்றொரு நாள் மஞ்சள் சாமந்தி சற்று கவலையுடன் எச்சரித்தது:
"பக்கத்து வீட்டு பாட்டி இன்று காலை உயிரிழப்பார்."
முதலில், இது எல்லாம் மாலதியின் கற்பனையாகவே பலருக்கும் தோன்றியது. ஆனால் சாமந்தி மலர் கூறியது அப்படியே நடந்ததுமே, மாலதியின் தோட்டம் மெய்யான தெய்விக தன்மையை எடுத்தது.
மாலதியின் மகள் சரண்யாவின் கல்யாண நாளும் மாலதிக்குப் பெரும் கனவானது. "அவள் கல்யாணத்துக்குப் பிறகு எப்படி இருப்பாள்?" என்ற மாலதியின் கேள்விக்கு, வெள்ளை முல்லைகள் மென்மையாகச் சொல்லின:
"கவலைப்படாதே, அவள் மகிழ்ச்சியாக இருப்பாள்.”
மாலதி அதில் தன்னம்பிக்கை பெற்றாள். சரண்யா சென்ற பிறகும், அவளது மகிழ்ச்சியின் நிலையை தினமும் மாலதி கணிப்பது முல்லையின் வார்த்தைகளால் ஆனது.
ஒரு நாள் காலை தோட்டம் ஓரளவு மழுக்கியது. ஒவ்வொரு மலரும் வாடத் தொடங்கின.
மாலதி அதிர்ச்சியுடன் கேட்டாள்:
"நீங்கள் எல்லாம் ஏன் வாடுகிறீர்கள்?”
சாமந்திகள் அவளிடம் நிர்வாண உண்மையைச் சொல்லின:
"உன் கணவர் இன்று மாலை வீட்டிற்கு திரும்பும்போது விபத்தில் சிக்குவார்."
மாலதி உடனடியாக அவனைத் தொடர்பு கொண்டு எச்சரித்தாள். அவன் காரில் திரும்பாமல், பஸ்சில் வந்து தப்பித்தார். ஆனால் அவரது வழக்கமான பாதையில் ஒரு பெரிய விபத்து நடந்தது என்பது மாலதிக்குத் பூக்கள் எவ்வளவு மெய்யானதை உணர வைத்தது.
நாள்கள் செல்ல, மாலதியின் தோட்டம் மற்றவர்களுக்கும் மகிழ்ச்சியின் ஓர் அடையாளமாக மாறியது.
நோயாளிகள் வந்தனர்.
காதலர்கள் வந்தனர்.
எதிர்காலம் பற்றி அறிய ஆர்வமானவர்கள் பூக்களிடம் பல கேள்விகள் கேட்டனர்.
ஆனால் பூக்கள் தங்கள் சொற்களை மாலதியுடன் மட்டுமே பகிர்ந்தன. மற்றவர்களுக்கு அவை வெறும் சாதாரண பூக்களாகவே இருந்தன.
ஒரு மழைக்காலத்தில் பெருவெள்ளம் ஏற்பட்டது. மாலதியின் தோட்டம் முழுவதும் நீரில் மூழ்கியது. பூக்கள் ஒழிந்தன. மாலதியின் இதயம் உடைந்தது.
ஆனால் அடுத்த வசந்தத்தில், மாலதியின் தோட்டம் புதிதாக மலர்ந்தது. புதிய பூக்கள் முளைத்தன. அவை முந்தைய பூக்களைவிட அதிக உயிர்துடிப்புடன் இருந்தன.
ஒரு சிவப்பு ரோஜா மாலதியிடம் சொன்னது:
"கவலைப்படாதே. நாங்கள் எப்போதும் உன்னுடன் இருப்போம். உன் இதயத்தில் எங்கள் விதைகள் விதைக்கப்பட்டுள்ளன."
மாலதி புன்னகையுடன் தனது தோட்டத்தைப் பார்த்தாள். பூக்களின் மொழி அவளுடைய உள்ளத்தில் ஒலித்தது. அது வாழ்க்கையின் ரகசியங்களை மட்டுமல்ல, அதன் அழகையும் நிரந்தரத்தையும் அவளுக்கு எடுத்துக் காட்டியது.
இன்றும் அந்தத் தோட்டம் மலர்கிறது. பூக்கள் அவற்றின் ஒவ்வொரு கதையையும் மாலதியுடன் பகிர்ந்து, அன்பின் ஆழத்தையும், வாழ்க்கையின் மாயத்தையும் பேசிக்கொண்டு இருக்கின்றன.
-
இக்கதையில் யதார்த்தமும் மாயமும் இணைந்து செல்கின்றன. அன்றாட வாழ்வின் நடுவே நுழையும் அற்புதங்கள், இயற்கையின் மர்மங்கள், மனித உறவுகளின் நுட்பங்கள் ஆகியவற்றை மேஜிக் ரியலிசம் பாணியில் சித்தரித்துள்ளேன்.
Post a Comment (0)