"காலத்தின் கண்ணாடி"

மெட்ராஸ் கிறிஸ்தியன் கல்லூரியின் பழைய நூலகத்தில், தூசி படிந்த புத்தகங்களுக்கிடையே ஒரு பழைய டயரி கிடைத்தது. 1947ஆம் ஆண்டு எழுதப்பட்ட அந்த டயரியின் உரிமையாளர் பேராசிரியர் சுந்தரம்.

நூலகர் ரமேஷ் அந்த டயரியை படிக்க ஆரம்பித்தார்...

[டயரியின் பக்கங்கள்]

ஆகஸ்ட் 15, 1947

இன்று நம் நாடு சுதந்திரம் அடைந்தது. கல்லூரி வளாகத்தில் மாணவர்கள் தேசியக்கொடி ஏற்றினர். என் மாணவி கமலா கண்களில் நீர் ததும்ப பாரதியார் பாடல் பாடினாள். அவள் கனவு - சுதந்திர இந்தியாவின் முதல் பெண் விஞ்ஞானியாக வேண்டும்.

செப்டம்பர் 3, 1947

இன்று வகுப்பில் ஐன்ஸ்டீனின் சார்பியல் கொள்கையை விளக்கினேன். கமலா கேள்விகள் கேட்டாள். அவள் சிந்தனை என்னை ஆச்சரியப்படுத்துகிறது. ஆனால் பெண்கள் படிப்பை எதிர்க்கும் சமூகத்தில் அவள் போராட வேண்டியிருக்கிறது.

நவம்பர் 15, 1947

கமலாவின் திருமணம் நிச்சயமாகிவிட்டது. அவள் கண்களில் கண்ணீர். "சார், என் கனவுகளை தொலைக்க வேண்டுமா?" கேட்டாள். நான் என்ன பதில் சொல்வது? சமூகத்தின் கட்டுப்பாடுகளை உடைக்க முடியுமா?

டிசம்பர் 25, 1947

கிறிஸ்துமஸ் தினத்தன்று கமலா என் வீட்டிற்கு வந்தாள். "சார், நான் ஓடிப்போக முடிவு செய்துவிட்டேன். பம்பாய் பல்கலைக்கழகத்தில் ஆராய்ச்சி செய்யப் போகிறேன்." அவள் தைரியம் என்னை நெகிழ வைத்தது.

ஜனவரி 10, 1948

கமலாவின் குடும்பத்தினர் என்னை நேரில் சந்தித்தனர். "உங்களால்தான் அவள் கெட்டுப்போனாள்" என்றனர். நான் பதில் சொல்லவில்லை. அறிவியலின் ஒளியை காண விரும்பும் ஒரு பெண்ணின் கனவுகளை எப்படி குற்றம் சொல்வது?

மார்ச் 1, 1948

கமலாவிடமிருந்து கடிதம் வந்தது. பம்பாயில் அவள் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறாள். அணு இயற்பியலில் ஆராய்ச்சி செய்கிறாள். "உங்கள் ஊக்கம்தான் என்னை இந்த நிலைக்கு கொண்டு வந்தது சார்" என்று எழுதியிருந்தாள்.

[நிகழ்காலம்]

ரமேஷ் டயரியின் கடைசி பக்கங்களை புரட்டினார். அங்கே ஒரு பழைய செய்தித்தாள் வெட்டு ஒட்டப்பட்டிருந்தது:

"டாக்டர் கமலா சௌத்ரி - இந்தியாவின் முதல் பெண் அணு விஞ்ஞானி - பாபா அணு ஆராய்ச்சி மையத்தின் இயக்குனராக நியமனம்."

அதன் கீழே பேராசிரியர் சுந்தரத்தின் கைப்பட: "கனவுகள் சிறகுகளாக மாறும்போது, காலமும் தன் பாதையை மாற்றிக்கொள்கிறது."

ரமேஷ் அந்த டயரியை மூடி வைத்தார். அவர் கண்களில் நீர். 75 ஆண்டுகளுக்கு முன் ஒரு பெண்ணின் கனவும், ஒரு ஆசிரியரின் ஊக்கமும் எப்படி வரலாறு படைத்தது என்பதை அந்த டயரி சொல்லியது.

அடுத்த நாள், அவர் அந்த டயரியை கல்லூரியின் அருங்காட்சியகத்தில் வைத்தார். அதன் பக்கங்களில் காலம் தன் கதையை எழுதியிருந்தது.

நூலகத்தின் ஜன்னல் வழியே வந்த காற்று டயரியின் பக்கங்களை மெல்ல அசைத்தது. வெளியே மாணவிகள் கூட்டம் விஞ்ஞான ஆய்வகத்தை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தது.

காலம் மாறிவிட்டது. ஆனால் கனவுகள் இன்னும் பறக்கின்றன. பேராசிரியர் சுந்தரமும் கமலாவும் காட்டிய வழியில்...

மாலையில் நூலகத்தை பூட்டும்போது, ரமேஷ் நினைத்துக் கொண்டார் - "ஒவ்வொரு காலத்திலும் கனவுகள் காத்திருக்கின்றன. அவற்றை நனவாக்க துணிவும் தைரியமும் மட்டுமே தேவை."

அன்று முதல் அந்த டயரி கல்லூரி மாணவர்களுக்கு ஊக்கமளிக்கும் சான்றாக நிற்கிறது. காலத்தின் கண்ணாடியில் எதிரொலிக்கும் ஒரு துணிச்சலான பெண்ணின் கதையாக...