"கண்ணகி போன்ற வீர தேவதை"

(புறநானூற்று பாடல் 282ஐ அடிப்படையாகக் கொண்ட கதை)

மலையமான் திருமுடிக்காரியின் அரண்மனையில் ஒரு மாலைப்பொழுது. மன்னன் தன் படைத்தலைவர்களுடன் போர் திட்டங்களை ஆலோசித்துக்கொண்டிருந்தான். அப்போது வாயிற்காவலன் ஓடி வந்தான்.

"அரசே! சேர மன்னன் பெரும்படையுடன் நம் எல்லையை நெருங்குகிறான்!" என்றான் பதற்றத்துடன்.

திருமுடிக்காரி அமைதியாக எழுந்தான். "நம் வீரர்களைத் திரட்டுங்கள். இன்றிரவே களத்திற்குச் செல்வோம்" என்றான்.

அவன் மனைவி அமுதன் தேவி கவலையுடன் அருகில் வந்தாள். "நாதா! சேர மன்னனின் படை மிகப் பெரியது. மேலும் உங்கள் உடல்நிலை சரியில்லை. போரை தவிர்க்க முடியாதா?"

திருமுடிக்காரி புன்னகைத்தான். "தேவி! நாட்டின் கௌரவம் என் உயிரைவிட முக்கியமானது. வீரமரணம் அடைவதே ஓர் மன்னனுக்கு பெருமை."

அன்றிரவு போர் தொடங்கியது. திருமுடிக்காரியின் சிறிய படை வீரத்துடன் போரிட்டது. மன்னன் தன் வாளால் பல வீரர்களை வீழ்த்தினான். ஆனால் எண்ணிக்கையில் மிகுந்த சேர படை மேல்கை பெற்றது.

காயமுற்ற திருமுடிக்காரி கடைசி வரை போராடினான். இறுதியில் பல காயங்களுடன் வீழ்ந்தான். அவன் இறுதி மூச்சு வரை "வெற்றி! வீரம்!" என்றே முழங்கினான்.

போர்க்களத்தில் மன்னனின் மரணச்செய்தி கேட்டு அமுதன் தேவி ஓடோடி வந்தாள். கணவனின் உடலைக் கண்டு கதறினாள். ஆனால் உடனே தன்னை சமாளித்துக்கொண்டாள்.

"என் கணவன் வீரமரணம் அடைந்தார். இனி நானும் அவருடன் செல்கிறேன்" என்று கூறி, வீரத்தாலி அணிந்த அமுதன் தேவி தன் கணவனின் உடலருகே உயிர்துறந்தாள்.

இந்த வீர மரணத்தைக் கண்ட புலவர் பொன்முடியார் பாடிய புறநானூற்று பாடல் (282):

"மலைமிசைத் தோன்றும் மாமதி போல, தலைமிசைக் கொண்ட தகைசால் பூணினை அணியிழை மகளிர் கையற வுழந்த பெருமலை நாடன் பெயர்வயிற் சென்றென..."

(பொருள்: மலைமேல் தோன்றும் நிலவைப் போல, தலையில் அணிந்த அழகிய அணிகலன்களையுடைய அழகிய பெண்கள் கைகளை நெரித்து வருந்தும்படி, பெரிய மலைநாட்டு மன்னன் மறைந்து சென்றான்...)

இவ்வாறு திருமுடிக்காரியின் வீரமும், அமுதன் தேவியின் கற்பு நெறியும் சங்க காலத்தின் உயர்ந்த பண்புகளை வெளிப்படுத்துகின்றன. அவர்களின் கதை பல நூற்றாண்டுகளாக தமிழர் மனங்களில் நிலைத்து நிற்கிறது.

வீரம், கற்பு, நாட்டுப்பற்று என சங்ககால பண்புகள் அனைத்தையும் வெளிப்படுத்தும் இக்கதையில், அரசனின் கடமையுணர்வும், அரசியின் துணிவும் சிறப்பாக காட்டப்படுகின்றன. போரில் வீழ்ந்த கணவனுடன் உயிர்துறந்த அமுதன் தேவியின் செயல், தமிழ்ப் பெண்களின் உயர்ந்த பண்பாட்டை எடுத்துக்காட்டுகிறது.

அந்த காலத்தில் அரசர்கள் தங்கள் கடமைக்காக உயிரையும் துறந்தனர். அரசியர் கற்பின் உயர்வுக்காக தங்கள் உயிரையும் மாய்த்தனர். இத்தகைய உயர்ந்த பண்புகளை வெளிப்படுத்தும் புறநானூற்று பாடல்கள், இன்றும் நம்மை சிந்திக்க வைக்கின்றன.