"நெஞ்சின் நிழல்கள்"

சென்னையின் மெரினா கடற்கரையில் மாலை பொழுது அழகாக மறைந்து கொண்டிருந்தது. கடலலைகள் கரையை வருடிச் செல்ல, அந்த அழகை ரசித்தபடி அமர்ந்திருந்தான் கார்த்திக். அவன் கையில் ஒரு புத்தகம் - "எழுதப்படாத கதைகள்".

"என்ன சார், தனியா உட்கார்ந்து இருக்கீங்க?" என்ற குரல் கேட்டு திரும்பினான்.

அங்கே நின்றிருந்தாள் மாலதி. பத்திரிகையாளர். கடற்கரையில் மக்களிடம் பேட்டி எடுக்க வந்திருந்தாள்.

"உட்காருங்க," என்றான் கார்த்திக்.

"என்ன புத்தகம் படிக்கிறீங்க?"

"எழுதப்படாத கதைகள். எனக்கு புத்தகங்கள்னா உயிர். ஒவ்வொரு புத்தகமும் ஒரு உலகம்."

மாலதி ஆர்வத்துடன், "நீங்க எழுதுவீங்களா?"

"ம்... எழுதுவேன். ஆனா யாருக்கும் காட்டமாட்டேன்."

"ஏன்?"

"என் கதைகள் எல்லாம் என் அனுபவங்கள். அதை வெளியே சொல்ல பயமா இருக்கும்."

மாலதி புன்னகைத்தாள். "நான் ஒரு பத்திரிகையாளர். என்கிட்ட சொல்லுங்க. உங்க கதை நல்லா இருந்தா publish பண்ணலாம்."

கார்த்திக் தயங்கினான். "சரி... ஒரு கதை சொல்றேன்..."

[கார்த்திக்கின் கதை]

"நான் ஒரு பள்ளி ஆசிரியர். எங்க ஊர்ல ஒரு சிறுவன் இருந்தான். ராமு. படிப்பில் கெட்டிக்காரன். ஆனா ஏழ்மை காரணமா school விட்டுட்டான்.

நான் அவன் வீட்டுக்கு போனேன். அவன் அப்பா கூலி வேலை. அம்மா நோயாளி. 'படிக்க வைக்க காசு இல்லை சார்' அழுதார் அவன் அப்பா.

நான் ராமுவை தினமும் free-யா டியூஷன் சொல்லித் தந்தேன். அவனுக்கு புத்தகம், uniform எல்லாம் வாங்கித் தந்தேன்.

ஆறு வருடங்கள் கழிச்சு... ராமு டாக்டர் ஆனான். இன்னிக்கு அவன் பெரிய ஆஸ்பத்திரி நடத்தறான். ஏழைகளுக்கு இலவச சிகிச்சை செய்யறான்."

மாலதியின் கண்கள் கலங்கின. "Beautiful story! இது உண்மையான சம்பவமா?"

"ஆமா... அந்த ராமுதான் இன்னிக்கு என் மகன் உயிரைக் காப்பாத்துனான். என் மகனுக்கு heart surgery பண்ணினான்."

"அப்புறம்?"

"என் மகன் இன்னிக்கு நல்லா இருக்கான். ராமு அடிக்கடி வந்து பார்ப்பான். 'நீங்க இல்லேன்னா நான் இல்லை சார்'னு சொல்வான்."

மாலதி உணர்ச்சி வசப்பட்டாள். "இந்த கதையை publish பண்ணலாமா?"

"வேண்டாம்... நான் செஞ்சத எல்லாம் publicity-க்காக இல்லை. ஒரு மனிதனுக்கு உதவினா அது பல மனிதர்களுக்கு உதவியா மாறும். அதுதான் என் நம்பிக்கை."

இருவரும் அமைதியாக கடலை பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தனர்.

சிறிது நேரம் கழித்து...

"சார், நான் கிளம்பறேன். But I want to write your story."

"ஏன்?"

"உங்களைப் போன்ற நல்ல மனிதர்களின் கதைகளை மக்கள் தெரிஞ்சுக்கணும். அது மத்தவங்களுக்கு inspiration-ஆ இருக்கும்."

கார்த்திக் புன்னகைத்தான். "சரி... ஆனா என் பெயரை போடாதீங்க."

"ஏன்?"

"நல்லது செய்யறது புகழுக்காக இல்லை. அது நம்ம கடமை."

மாலதி கண்களில் நீர் துளிர்த்தது. "Thank you sir. உங்களைப் போன்ற ஆசிரியர்கள் இருக்கும் வரை நம் சமூகம் நல்ல பாதையில் போகும்."

கார்த்திக் எழுந்தான். "வாங்க... நடந்து போகலாம்."

இருவரும் கடற்கரையில் நடந்தனர். சூரியன் முழுவதுமாக மறைந்திருந்தான். ஆனால் நன்மையின் ஒளி என்றும் மறைவதில்லை என்பதை அந்த மாலைப் பொழுது உணர்த்தியது.

அடுத்த வாரம், மாலதியின் பத்திரிகையில் "அனாமதேய ஆசிரியர்" என்ற தலைப்பில் கார்த்திக்கின் கதை வெளியானது. பலர் அந்த கதையைப் படித்து உணர்ச்சி வசப்பட்டனர்.

இன்று கார்த்திக் அதே கடற்கரையில் அமர்ந்திருக்கிறார். அவர் கையில் அதே புத்தகம் - "எழுதப்படாத கதைகள்".

ஏனெனில் வாழ்க்கை என்பதே எழுதப்படாத கதைகளின் தொகுப்புதான். ஒவ்வொரு நாளும் புதிய கதை. ஒவ்வொரு சந்திப்பும் புதிய அத்தியாயம்.

கடலலைகள் இன்னும் கரையை வருடிச் செல்கின்றன. கார்த்திக்கின் கண்களில் கனிவு. அவர் புத்தகத்தை மூடி வைத்தார். இன்னொரு கதை காத்திருக்கிறது...