"சார், இந்த வீடு 25 வருஷமா பூட்டி கிடக்குது. யாரும் வாங்க முன் வரல..." என்றார் அவரது உதவியாளர் குமார்.
"ஏன்?"
"சொல்றாங்க... இங்க ஒரு கொலை நடந்ததாம். அதுக்கு அப்புறம் யாரும் இங்க வாழல..."
விஜய் சிரித்தார். "இதெல்லாம் மூட நம்பிக்கை குமார். வா, உள்ளே போய் பார்க்கலாம்..."
பூட்டை உடைத்து உள்ளே நுழைந்தனர். தூசி படிந்த அறைகள். சிதைந்த சுவர்கள். கிழிந்த புத்தகங்கள். உடைந்த பொம்மைகள்.
"சார்... எனக்கு பயமா இருக்கு..."
"பயப்படாத குமார். வெறும் பழைய வீடுதான்..."
திடீரென்று மேல் மாடியில் இருந்து சத்தம். யாரோ நடக்கும் ஓசை.
"சார்..."
"யாராவது homeless ஆக இருக்கலாம். போய் பார்ப்போம்..."
மாடிப்படிகளில் ஏறினர். முதல் அறை - வெறுமை. இரண்டாவது அறை - பழைய பொருட்கள். மூன்றாவது அறை...
கதவு திறந்தது. உள்ளே ஒரு பெண் - வெள்ளை புடவையில்.
"யார் நீங்க?" விஜய் கேட்டார்.
"இது என் வீடு..." பெண் சிரித்தாள். "25 வருஷத்துக்கு முன்னாடி என் கணவர் என்னை கொன்னார். இப்ப நான் தான் இந்த வீட்டோட காவலாளி..."
விஜய் குமார் இருவரும் அதிர்ந்தனர். ஓட்டம் பிடித்தனர்.
அடுத்த நாள் காலை...
"என்ன சார் செய்யலாம்?" குமார் கேட்டார்.
"போலீஸ்ல புகார் கொடுக்கலாம்..."
போலீஸ் விசாரணையில் உண்மை வெளியானது. 25 வருடங்களுக்கு முன் அந்த வீட்டில் வசித்த ராதா என்ற பெண்ணை அவள் கணவன் கொலை செய்திருக்கிறான். பின் தப்பி ஓடி விட்டான். வழக்கு இன்னும் pending.
"சார், இனி என்ன பண்ணலாம்?"
"குமார், இந்த வீட்டை demolish பண்ணிடலாம். புது apartment கட்டலாம். But first... அந்த கொலைகாரனை கண்டுபிடிக்கணும்..."
விஜய் investigation ஆரம்பித்தார். பழைய records தேடினார். witnesses-ஐ கண்டுபிடித்தார்.
ஒரு மாதம் கழித்து...
கொலைகாரன் கைது செய்யப்பட்டான். வீடு இடிக்கப்பட்டது. புதிய apartment எழுந்தது.
"இனி இந்த இடத்துல சந்தோஷமான குடும்பங்கள் வாழட்டும்..." என்றார் விஜய்.
ஆனால் சிலர் சொல்கிறார்கள் - இன்னும் சில இரவுகளில் வெள்ளை புடவையில் ஒரு பெண் அந்த பகுதியில் நடமாடுவதை பார்த்ததாக...
*முற்றும்*
Post a Comment (0)