பறம்பு மலையின் அடிவாரத்தில் அமைந்திருந்தது பாரியின் அரண்மனை. கருங்கற்களால் கட்டப்பட்ட அவ்வரண்மனையின் முற்றத்தில் எப்போதும் புலவர்களும், பாணர்களும், கூத்தர்களும், ஏழை மக்களும் கூடி நிற்பர். அவர்கள் அனைவருக்கும் வேள்பாரி தன் செல்வத்தை வாரி வழங்குவான்.
மலை நெடுகிலும் பசுமையான காடுகளும், வயல்களும், அருவிகளும் நிறைந்திருந்தன. பாரியின் ஆட்சியில் மக்கள் வறுமையின்றி வாழ்ந்தனர். அவனது இரு பெண் மக்கள் - அங்கவை, சங்கவை - தந்தையின் கொடைப் பண்பைக் கற்றுக்கொண்டு வளர்ந்தனர்.
ஒரு குளிர்கால மாலையில், பாரி தன் தேரில் பறம்பு மலையைச் சுற்றி வந்தபோது, பனியில் நடுங்கிக்கொண்டிருந்த முல்லைக் கொடிகளைக் கண்டான். உடனே தன் பொற்றேரை நிறுத்தி, "இக்கொடிகள் படர்வதற்கு என் தேரே துணையாகட்டும்" என்று கூறி, தேரை அங்கேயே விட்டுச் சென்றான். நடந்தே அரண்மனை திரும்பினான்.
இச்செய்தி கேட்ட கபிலர், "பாரியின் கொடைக்கு நிகர் பாரியே" என்று பாடினார். அவரது புகழ் பாடல்கள் தமிழகம் முழுவதும் பரவின. இதனால் பொறாமை கொண்ட சேர, சோழ, பாண்டிய மன்னர்கள் பாரியின் நாட்டைக் கைப்பற்ற எண்ணினர்.
ஒரு நாள், அரண்மனை மண்டபத்தில் பாரி அமர்ந்திருந்தபோது, மூவேந்தர்களின் தூதுவர்கள் வந்தனர். அவர்கள் பொற்கிழிகளையும், ஆபரணங்களையும் காணிக்கையாகக் கொண்டு வந்திருந்தனர்.
"வேந்தே! எங்கள் அரசர்கள் உம்மோடு நட்புறவு கொள்ள விரும்புகின்றனர். பறம்பு மலையை அவர்களிடம் ஒப்படையுங்கள். பதிலாக பெரும் செல்வமும், சிறந்த பதவியும் தருவார்கள்" என்றனர்.
பாரி எழுந்து நின்று, "என் முன்னோர்கள் காத்த இம்மலையை விற்க முடியாது. இது என் மக்களின் உயிர்நாடி. இங்குள்ள ஒவ்வொரு மரமும், கொடியும், அருவியும் எனக்கு உயிர்போல். செல்வமும் பதவியும் எனக்கு வேண்டாம். என் மக்களின் வாழ்வே எனக்குப் பெரும் செல்வம்" என்று உறுதியாக மறுத்தான்.
கோபமுற்ற மூவேந்தர்களும் தம் படைகளுடன் பறம்பை முற்றுகையிட்டனர். ஆனால் பறம்பின் இயற்கை அரண்கள் அவர்களைத் தடுத்தன. மலையின் பாதைகள் குறுகலானவை; படைகள் செல்ல இயலாதவை. மேலும் பாரியின் வீரர்கள் மலைப்போரில் வல்லவர்கள்.
மூன்று ஆண்டுகள் முற்றுகை தொடர்ந்தது. கபிலர் பாரியிடம், "அரசே! பகைவர் படைகள் பெருகி வருகின்றன. தங்கள் பெண்மக்களை பாதுகாப்பான இடத்திற்கு அனுப்புங்கள்" என்று வேண்டினார்.
ஆனால் பாரி, "கபிலரே! நான் ஓர் அரசன் மட்டுமல்ல; தந்தையும் கூட. என் மக்கள் துன்புறும்போது, என் பெண்மக்களை மட்டும் காப்பாற்ற முடியாது. நாம் அனைவரும் ஒன்றாக வாழ்வோம்; ஒன்றாக மடிவோம்" என்றான்.
இறுதியில் பகைவர்கள் சூழ்ச்சியால் பறம்பைக் கைப்பற்றினர். இரவோடு இரவாக பாரியின் அரண்மனையைத் தாக்கினர். கடும் போரில் பாரி வீரமரணம் அடைந்தான். கபிலர் பாரியின் மகளிரை மலைநாட்டு வேந்தர்களிடம் பாதுகாப்பாக அழைத்துச் சென்றார்.
பாரியின் இறப்பைக் கண்டு கண்ணீர் வடித்த கபிலர், புகழ்பெற்ற புறநானூற்று பாடலை (107) பாடினார்:
"முல்லை சான்ற கற்பின் மெல்லியற் பாரி மகளிர் பசலை பாய நீர்சூழ் பறம்பின் அரசு கெடுத்தோரே..."
(பொருள்: கற்புக்கரசிகளான பாரியின் மெல்லிய இயல்புடைய பெண்கள் துயரத்தால் மெலிய, நீர்வளம் சூழ்ந்த பறம்பு மலையின் ஆட்சியை அழித்த மன்னர்களே...)
இவ்வாறு வேள்பாரியின் வாழ்க்கை சங்ககால வீரம், கொடை, நேர்மை, நாட்டுப்பற்று ஆகிய உயர்ந்த பண்புகளுக்கு எடுத்துக்காட்டாக திகழ்கிறது. அவனது கொடைத்திறன், ஆட்சித்திறன், வீரம் ஆகியவை இன்றும் தமிழ் இலக்கியத்தில் போற்றப்படுகின்றன. பறம்பு மலையில் இன்றும் பாரியின் நினைவுகள் நிலைத்து நிற்கின்றன.
ليست هناك تعليقات:
إرسال تعليق