இருளில் பாய்ந்து வந்த தெரு நாய் சட்டென வண்டியின் முன் குறுக்கிட்டது. ஆக்ஸை இறுக்கிப் பிடித்த விநோத் பதற்றத்துடன் திருப்ப முயன்றான், ஆனால் நேரம் தாமதமாகிவிட்டது. வேகமாக விரைந்துகொண்டிருந்த வண்டி திடீரென குறுக்கே வந்த நாயினால் பேலன்ஸ் செய்ய முடியாமல் சாலையோரத்து மரத்தில் மோதியது.
"ஐயோ!" என்ற கூக்குரல் அவன் வாயிலிருந்து வெளிப்பட்டது.
சத்தம், இருள், சுழற்சி, வலி... அடுத்த நினைவு வந்தபோது அவன் மருத்துவமனை படுக்கையில் இருந்தான். மங்கலான வெளிச்சம் அவன் கண்களைக் குத்தியது. மயக்கமும் குழப்பமும் அவனை ஆட்கொண்டன.
விநோத், வயது 27. ஒரு சாஃப்ட்வேர் என்ஜினியர், எதிர்காலத்தைப் பற்றிய கனவுகளுடன் வாழ்ந்து கொண்டு வருவபவன். பெங்களூரில் ஒரு பெரிய ஐ.டி. நிறுவனத்தில் வேலை செய்யும் அவன், தன் நண்பர்களுடன் வீக் எண்டுக்கு ஊட்டி செல்லும் வழியில்தான் இந்த விபத்து நேர்ந்தது.
"காலைல மழை பெஞ்சதால எல்லாரும் ஒரு நாள் லேட்டா வரோம்னு சொன்னாங்க. ஆனா நான் மட்டும் முன்னாடியே கிளம்பிட்டேன்... தப்புப் பன்னிட்டேன்.. தனிமையில் ஒரு ட்ரைவ் பன்னலாம்னு நினைத்தால் என்னவெல்லாமோ நடக்குது. இனிமே தனியா எங்கேயும் போக மாட்டேன்," விநோத் தனக்குள் முணுமுணுத்தான்.
கண் விழித்துப் பார்த்ததும் முகத்தில் ஒரு கட்டு, கையில் இரண்டு கட்டு, உடலெல்லாம் அங்கங்கே சிராய்ப்புகள் என்று பார்க்கவே பாவமாகத் தான் இருந்தான். அந்த நேரத்தில், ஒரு மருத்துவர் அவன் அறைக்குள் நுழைந்தார். நடுத்தர வயதுடைய அவர் கரிசனமான பார்வையுடன் விநோத்தை நோக்கினார்.
"நல்ல வேளை, தம்பி. பெரிய ஆபத்திலிருந்து தப்பிச்சுட்டீங்க," டாக்டர் அவனருகே வந்து சொன்னார்.
"என்னாச்சு டாக்டர்?" விநோத் பதற்றத்துடன் கேட்டான்.
மருத்துவர் அவனது ரிக்கார்டைப் பார்த்தபடி, "உங்களுக்கு மூக்குல சில நரம்பு உடைஞ்சிருக்கு, தலையில சின்ன அடி, உங்கள் மண்டையோட்டின் அடிப்பகுதியில் உள்ள சென்ஸ்க்கான நரம்பு கொஞ்சம் மேமேஜ் ஆயிருக்கு. ஆனா கவலைப்படாதீங்க, எல்லாம் சரியாகிடும். நல்லவேளை ஹெல்மெட் போட்டிருந்ததால தலைக்கு பெரிசா ஏதும் அடிபடல"
விநோத் கவலையுடன் பெருமூச்சு விட்டான். ஆனால் மருத்துவரின் முகத்தில் ஏதோ கவலை தெரிந்தது.
"ஆனா... இதுல ஒரு சின்ன சிக்கல் இருக்கு," மருத்துவர் தயக்கத்துடன் சொன்னார்.
"என்ன ஆச்சு டாக்டர்?" விநோத்தின் குரலில் பதற்றம் தெரிந்தது.
"உங்களுக்கு அனோஸ்மியா (anosmia) ஏற்பட்டுள்ளது," மருத்துவர் மெதுவாகச் சொன்னார்.
"மூக்கின் நரம்புகளில் பாதிப்பு ஏற்பட்டுள்ளது. அதன் காரணமாக ஸ்மெல்லிங் திறனை நீங்கள் இழந்துவிட்டீர்கள்."
"என்ன சொல்றீங்க டாக்டர்?" விநோத் அதிர்ச்சியுடன் நம்ப முடியாமல் கேட்டான்.
"ஆமாம், முன்ன கொரோனா வந்தப்போ அதோட சிம்ப்டமா இந்த பிராப்ளமும் சேர்த்து வருமே..." மருத்துவர் விளக்கத் தொடங்கினார்.
"ஆனா அது கொஞ்ச நாளைக்கு அதாவது கொரோனா போனவுடன் சரியாயிடும் ஆனா இது... எவ்வளவு நாள் இருக்கும்?" விநோத் சந்தேகத்துடன் குறுக்கிட்டான்.
மருத்துவர் அவனைப் பார்த்து கருணையுடன் புன்னகைத்தார்.
"கொஞ்சம் கஷ்டம் தான். காலத்துக்கும் இப்படித்தான் இருக்கும். சிலருக்கு நாளடைவில் திரும்ப வரலாம். ஆனால் உங்க கேஸில் மூக்கின் ஆல் ஃபாக்டரி நரம்புகள் கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டுள்ளன."
அந்த வார்த்தைகளை விநோத் உள்வாங்கிக்கொண்டிருந்தபோது, அவற்றின் முழு தாக்கத்தை அவனால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. அவன் மெதுவாக தன் மூக்கைத் தொட்டுப் பார்த்தான்.
“என்னால எதையும் ஸ்மெல் பன்ன முடியாதா? எப்போதுமே?" அவன் குரல் நடுங்கியது.
"நாங்க என்ன செய்ய முடியுமோ செய்யறோம். தெரபி, மாத்திரைகள் எல்லாம் தரோம். ஆனால் எதுக்கும் நீங்க பிரிப்பேரா இருங்க," மருத்துவர் அவன் தோளைத் தட்டிவிட்டு வெளியேறினார்.
அறையில் தனியாக விடப்பட்ட விநோத் சுற்றிலும் பார்த்தான். இரண்டு மூன்று நாட்களுக்குப் பின், அவன் வீட்டிற்குத் திரும்பலாம் என்று மருத்துவர்கள் சொன்னார்கள்.
உடன் அம்மாவுக்கு போன் செய்தான். கூட சில நண்பர்களுக்கும் கால் செய்து நடந்ததை சொன்னான்.
முதல் சில நாட்கள் விநோத்திற்கு சற்று விசித்திரமாக இருந்தது, ஆனால் பெரிய பிரச்சனை என்று தோன்றவில்லை.
"பரவாயில்லை, ஸ்மெல் பன்ன முடியாவிட்டால் என்ன? பார்க்க முடிகிறது, கேட்க முடிகிறது, சுவைக்க முடிகிறது," என்று அவன் தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டான் மருத்துவமனையில் இருந்தபோது.
பக்கத்து படுக்கையில் இருந்த நோயாளி ராஜன், அவனிடம் பேசினார். "நான் ஒரு வருஷத்துக்கு முன்னாடி இதே மாதிரி ஒரு விபத்துல காது கேட்கும் திறனை இழந்துட்டேன். முதல்ல ரொம்ப கஷ்டமா இருந்துச்சு. ஆனா இப்போ காதுக்கு மெஷின் போட்டு பழகிட்டேன். அதனால பயப்படாத தம்பி நீயும் பழகிக்குவே."
"எப்படி சார் பழகினீங்க?" விநோத் ஆர்வத்துடன் கேட்டான்.
"நமக்கு ஒரு திறமை போனா, இன்னொரு திறமை வளரும். கவனமா பாருப்பா," ராஜன் புன்னகைத்தார்.
ஆனால் வீட்டிற்குத் திரும்பிய பின் தான், அவன் வாழ்க்கை எவ்வளவு மாறப்போகிறது என்பதை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உணரத் தொடங்கினான்.
மூன்று நாட்கள் போன பிறகு வீட்டுக்கு டிஸ்சார்ஜ் ஆனான். அம்மா ஆரத்தித் தட்டுடன் வீட்டிற்கு வரவேற்றாள். அந்த நாள் முழுவதுமாக ஓய்வு எடுத்து கொண்டான்.
மறுநாள் காலையில் அம்மா உற்சாகமாக சத்தமிட்டார்: "விநோத், எழுந்திரு! உனக்குப் பிடிச்ச இட்லி-சாம்பார் செஞ்சிருக்கேன்!"
"இதோ அம்மா, நான் வரேன்," என்றபடி பாத்ரூமுக்குச் சென்றான் விநோத். இயல்பாக காலையில் இருக்கும் ஷேவிங் க்ரீம், சோப், டூத்பேஸ்ட் - எதையும் இவனால ஸ்மெல் பன்ன முடியவில்லை. கண்ணாடியில் தன் பிம்பத்தைப் பார்த்தான்.
"சரி, இதுதான் புது வாழ்க்கை," என்று முணுமுணுத்தான்.
சாப்பிட உட்கார்ந்தபோது, தனக்கு மிகவும் பிடித்த உணவை ஸ்மெல் பன்ன முடியாதது அவனை வேதனைக்குள்ளாக்கியது. அம்மா செய்த இட்லியும் அதோட சாம்பாரின் மணத்தையும் அவனால் உணர முடியவில்லை. ஆனால் சாப்பிடத் தொடங்கியதும், இன்னொரு அதிர்ச்சி காத்திருந்தது.
"அம்மா, சாம்பார் ஏதோ வித்தியாசமா இருக்கு,” என்றான் விநோத், சிறிது சாப்பிட்டு விட்டு.
"எப்போதும் போலத்தான் செஞ்சிருக்கேன், ஒன்னும் மாத்தலடா,” அம்மா குழப்பத்துடன் பதிலளித்தார்.
"இல்ல அம்மா, சுவையே வேற மாதிரி இருக்கு, எனக்கு ஸ்மெல் தான் பன்ன முடியாதுன்னு சொன்னார் டாக்டர் ஆனா..." விநோத் தன் தட்டைப் பார்த்தபடி சொன்னான்.
அப்பா, பத்திரிகையிலிருந்து தலையை நிமிர்த்தினார். "டாக்டர் சொன்னார் இல்லையா, விநோத்? வாசனை உணர முடியாதபோது, சுவையும் பாதிக்கப்படும்னு. உணவின் சுவையில் 80 சதவீதம் அதன் மணத்தால் தான் வருகிறது."
விநோத்துக்கு அப்போதுதான் புரிந்தது. "ஓ... அப்படியா? அப்போ என்னால சுவைக்கவும் முடியாதா” அவன் அதிர்ச்சியுடன் கேட்டான்.
"சரி, சரி... விடு இதப்பத்தி பெரிசா நினைக்காத நீ எங்ககூட இருக்கறதே பெருசா நினைக்கிறோம்” அம்மா கண்கள் குளமாகி தன் முந்தானையால் கண்களை துடைத்துக் கொண்டு அவன் தோளைத் தட்டிக்கொடுத்தார்.
"உனக்குப் பிடிச்ச சாப்பாடெல்லாம் செய்யறேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமா பழகிக்கலாம்."
அன்று முழுவதும் விநோத் தன் வீட்டைச் சுற்றி நடந்து, எதை ஸ்மெல் பன்ன முடியும், எதை முடியாது என்று சோதித்துப் பார்த்தான்.
அவன் விரும்பிய ஸ்ட்ராங் காபியின் வாசனை, வீட்டுத் தோட்டத்து மல்லிகைப் பூவின் மணம், அம்மா பயன்படுத்தும் கற்பூரம், அப்பாவின் அத்தர் பர்ஃப்யூம் - எதுவுமே அவனுக்கு தெரியவில்லை. உலகம் திடீரென்று வாசனையை இழந்ததைப் போல இருந்தது. சில சமயங்களில் மிகக் கவலையோடு அமர்ந்திருப்பான் பின் அம்மாவை நினைத்து கண்களை துடைத்துக்கொண்டு ஒன்றும் பாதிக்காதவனைப் போல் நடிப்பான்.
வாரங்கள் கடந்தன. விநோத் மீண்டும் அலுவலகத்திற்குச் செல்லத் தொடங்கினான். முதல் நாள், அவனுடைய நெருங்கிய நண்பன் கார்த்திக் அவனைப் பார்த்ததும் ஓடி வந்தான்.
"டேய், என்னடா ஆச்சு? இப்ப எப்படிடா இருக்கு பரவாயில்லையா வலியெதுவும் இல்லையே? கார்த்திக் கேள்விகளை அடுக்கினான்.
விநோத் தயங்கினான். "எல்லாம் சரிதான். ஆனா... என்னால இனிமே எதையும் ஸ்மெல் பண்ண முடியாது."
"என்னடா சொல்ற?" கார்த்திக் நம்ப முடியாமல் கேட்டான்.
"ஆமாம்டா. அனோஸ்மியா. வாசனையை உணர முடியாத நிலை. எப்போதும் இப்படித்தான் இருக்குமாம்," விநோத் துக்கத்துடன் சொன்னான்.
"அட கடவுளே! அப்படின்னா நீ நம்ம ஆபிஸ் நாத்தத்தை உணர முடியாதா?" கார்த்திக் சிரித்தபடி கேட்டான், சூழலை இலகுவாக்க முயற்சி செய்து.
விநோத் புன்னகைத்தான். "ஒரு வகையில நல்லதுதான்டா. எதுவுமே தெரியாது, நம்ம பிரியாவுடைய வியர்வை நாத்தம் கூட தெரியாது”
இருவரும் சிரித்தனர். ஆனால் அந்தச் சிரிப்புக்குப் பின்னால் விநோத்தின் வலி மறைந்திருந்தது.
அலுவலகத்தில் சக ஊழியர்கள் நெருக்கமாக வந்து பேசும்போது அவர்களின் நறுமணம், உடல் நாற்றம் எதையும் உணர முடியாமல் இருந்தது. அந்த அனுபவம் விநோத்தை சமூக உறவுகளிலிருந்து தனிமைப்படுத்தியது. சிலர் நல்ல பெர்ஃப்யூம் அடித்திருப்பார்கள், சிலர் வியர்வை நாற்றத்துடன் இருப்பார்கள் - ஆனால் அவனுக்கு எல்லோரும் ஒரே மாதிரிதான்.
"இப்போ எனக்கு ஆபீஸ் கேன்டீன் ஸ்பெஷல் வடை சாப்பிட்டாலும், விலையுயர்ந்த ரெஸ்டாரண்ட்ல சாப்பிட்டாலும் ஒரே சுவை தான்," அவன் கார்த்திக்கிடம் புலம்பினான்.
"ஈஸியா எடைய குறைக்கலாம் போலருக்கே," கார்த்திக் கிண்டலாகச் சொன்னான்.
விநோத் வலிமையாகச் சிரித்தான், ஆனால் உள்ளுக்குள் அழுதான்.
நாட்கள் சென்றன, அலுவலகத்தில் அன்று நடந்த சம்பவம் அவனுக்கு அதிர்ச்சியளித்தது. மதிய உணவு நேரத்தில், அவனுடைய டீம் லீடர் விஜய் கேட்டார்:
"விநோத், என்ன சாப்பிடற சான்ட்விச்சா? எனக்கு கெட்டுப்போனா மாதிரித் தெரியுது.”
விநோத் குழப்பத்துடன் சான்ட்விச்சைப் பார்த்தான். அதன் காலாவதி தேதியைப் பார்க்க முயன்றான், ஆனால் அது தெளிவாகத் தெரியவில்லை.
"எனக்குத் தெரியவில்லை, சார்... என்னால எதையும் ஸ்மெல் பன்ன முடியாது" அவன் வெட்கத்துடன் சொன்னான்.
“ஐயையோ இப்ப ஆக்சிடென்ட் ஆச்சே அதனாலயா?” விஜய் கவலையுடன் கேட்டார்.
“ஆமாம் சார்” விநோத் பெருமூச்சு விட்டான். "நான் இப்ப எல்லாத்தையும் வெறும் பார்வையால மட்டும் தான் அறிய முடியும்."
“பாத்துக்கோ விநோத், எதையும் ஒருவாட்டி எக்ஸ்பையரி டேட் பாத்து சாப்பிடு“ விஜய் விநோத்தின் தோளினைத் தட்டி “எதுவும் பன்ன முடியாதாமா ஏதாவது ஆபரேஷன் அந்த மாதிரி“ என்றார்.
“இல்லை சார், டாக்டர்கிட்ட கேட்டேன் சில பேருக்கு நாளடைவில சரியாயிடுமாம் சிலருக்கு இல்லையாம்“ கவலையுடன் சொன்னான்.
“எதுக்கும் செகன்ட் ஒப்பினியன் பாரேன்“ விஜய் உற்சாகத்துடன்.
“ஓ கே சார், அதான் கார்த்திக்கும் சொன்னான், நாளைக்கு இன்னொரு ஹாஸ்பிடல் போகலாம்னு இருக்கோம்“ விநோத் தெனிவுடன்.
“டேக் கேர் விநோத், இங்க ஆபிஸ் பிராஜெக்ட் பத்திலாம் கவலைப்படாதே நான் பாத்துக்கறேன், நீ பர்ஸ்ட்டு உன் உடம்ப பாத்துக்கோ“ விஜய் கையசைத்து அந்த இடத்திலிருந்து சென்றவுடன் கார்த்திக் விநோத்திடம் ஓடிவந்து “டேய் முட்டை போண்டா என்னடா சொன்னான்“ என்று சிரித்துக்கொண்டே.
“நல்லவருடா மச்சான் அப்படிலாம் சொல்லாத“ விநோத் கார்த்திக்கை தட்டியபடியே…
“நாளைக்கு ஜே.பி. நகரில ஒரு ஹாஸ்பிடல் போலாம்டா, செகண்ட் ஒப்பினியன் கேட்போம் காலைல லீவு சொல்லிடு“ என் கார்த்திக்கிடம் விநோத் சொன்ன மறுநிமிடம் “எதுக்குடா ஆஃப் டே ஃபுல் டே லீவு போட்டு எங்கயாவது சுத்துவோம்டா“
“மச்சான் இல்லைடா ஹாஸ்பிடல் போயிட்டு வந்திருவோம் ஏன்னா லீவு கொஞ்சம் வச்சுக்கனும்டா எப்ப என்ன நடக்கும்னே தெரிய மாட்டேங்குது“ விநோத் சொல்ல கார்த்திக் ஆமோதிப்பது போல் தலையை ஆட்டினான்.
மறுநாள் ஹாஸ்பிடல் போய் அதே கருத்தை இந்த டாக்டரும் சொல்ல விநோத் கொஞ்சம் தயங்கினான். சரி தெய்வம் விட்ட வழி என்று ஆபிசுக்கு அவனும் கார்த்திக்கும் சோகமாகத் திரும்பினர். டீம் லீடர் விஜயிடம் சென்று நடந்ததை கூறினார்கள் விஜய் விநோத்தை தைரியபடுத்தி “விநோத் கடவுள் நம்ம கிட்டேருந்து ஒன்ன பறிச்சா இன்னொன்னு நல்லதா கொடுப்பான் நீ கவலைப்படாம உனக்கு எது சரினு படுதோ அதுப்படியே நடந்துக்க இங்க உனக்கு புல் சப்போர்ட் நான் தரேன் உன்னால ஏதாவது வொர்க் பன்ன முடியலையா சொல்லு நான் வேற யாரையாவது வெச்சு முடிச்சிடுறேன். ஆனா இந்த விஷயத்திற்காக மனசு உடைஞ்சிடாதே“ என்று தைரியப் படுத்தினார். கார்த்திக் விஜயை பார்த்தவாறு கண்கள் கலங்கினான்.
நாட்கள் சென்ற ஒரு நாள் ரூமில் நடந்த சம்பவம் அவனை அதிகமாக யோசிக்க வைத்தது.
அன்று காலையில் அவன் சமையலறையில் நுழைந்து தோசை ஊற்றி முடித்து பின் காஸ் அடுப்பை அனைக்காமல் ஹாலில் சென்று சாப்பிட்டு உட்கார்ந்திருந்தான். மறந்திருந்தான். எதேச்சையாக அவன் நண்பன் முரளி அங்கு வந்தான்.
"டேய், காஸ் லீக் ஆகுது உனக்குத் தெரியலயாடா?” முரளி பதற்றத்துடன் கத்தினான்.
அடுப்பில் இருந்து காஸ் கசிந்து கொண்டிருந்தது, ஆனால் விநோத் அதை உணரவில்லை. காஸ் ஸ்மெல் சுத்தமாக அவன் உணர முடியவில்லை!
"சாரிடா, எனக்கு தெரியலீயேடா," விநோத் திகைப்புடன் சொன்னான்.
"இது ரொம்ப ஆபத்து விநோத்! இனிமே கவனமா இரு" முரளி எச்சரித்தான், உடன் கதவு, ஜன்னல்களைத் திறந்து விட்டு.
அன்றுதான் விநோத்துக்கு புரிந்தது - மணம் என்பது ஒரு பாதுகாப்பு கருவியும் கூட. அது உணவு கெட்டுப்போனதை, ஆபத்தான வாயுக்கள் கசிவதை, தீ ஏற்படுவதை அறிய உதவுகிறது.
"இன்னிக்கு எவ்வளவு பெரிய விஷயம் நடந்திருக்கு இனி எப்படி உயிர் வாழப்போறேன்?" அவன் அன்றிரவு படுக்கையில் கிடந்து யோசித்தான்.
அடுத்த நாள், விநோத் பல காஸ் லீக் கண்டறியும் சாதனங்களை கேஸ் கடையில் கேட்டு வாங்கினான். அவற்றை தனது சமையலறையிலும் அடுப்பு அருகிலும் நிறுவினான். அவன் சமைக்கும் போதெல்லாம் அடுப்பை அணைப்பதை நினைவூட்ட டைமர்களை அமைக்கத் தொடங்கினான்.
"என் மூக்கு எனக்காக செய்தவற்றை மாற்றிட புதிய அமைப்புகளை நான் உருவாக்க வேண்டும்," என்று கார்த்திக்கிடம் கூறினான்.
மாதங்கள் கடந்தன. விநோத் புதிய வாழ்க்கைக்குப் பழகிக்கொண்டிருந்தான், ஆனால் அவனுடைய மனம் மரத்துப்போனது போல் உணர்ந்தான். கவிதை, சினிமா, உணவு - எல்லாவற்றிலும் ஏதோ ஒன்று குறைவாக இருப்பதாக உணர்ந்தான்.
அடிக்கடி அவன் தனக்கு பிடித்த கவிதைப் புத்தகங்களைப் படிப்பான். ஒரு கவிதையில் ரோஜாப்பூவின் மணம் பற்றிய வரிகள் இருந்தன. அவன் தன் தோட்டத்தில் இருந்த ரோஜாவைப் பறித்து, மூக்கருகே கொண்டு சென்றான். எதுவுமில்லை. வெறுமை.
"எனக்கு இனி கவிதைகளின் அழகை முழுமையாக உணர முடியாதா?" அவன் வருந்தினான்.
பிரகாஷ்ராஜின் உன் சமையறையில் திரைப்படம் பார்க்கும்போது உணவுகளின் மணத்தை உணர்ந்து ஆனந்தப்படும் காட்சிகள் வரும்போதெல்லாம், அவனுக்கு பொறாமையாக இருந்தது.
"எத்தனை விஷயங்களை நான் இழந்துவிட்டேன்?"
ஒருநாள், அவன் மருத்துவமனைக்கு ஃபாலோ-அப் பரிசோதனைக்காகச் சென்றான். அங்கே, அவனுக்கு ஏற்பட்ட வேதனையை மீண்டும் அளவிட்டுப் பார்க்க ஒரு ஆல்ஃபாக்டரி டெஸ்ட் நடத்தப்பட்டது.
"ஸ்மெல் ஏதாவது தெரிகிறதா?" மருத்துவர் பல மாதிரிகளை அவனிடம் காட்டினார்.
"இல்லை டாக்டர், எதுவும் தெரியவில்லை," விநோத் சோர்வுடன் சொன்னான்.
"பரவாயில்லை, டோன்ட் கிவ் அப். சில நேரங்களில் இந்த நிலை மாறலாம்," மருத்துவர் ஆறுதல் சொன்னார்.
அப்போது ஒரு இளவயதுப் பெண் அறைக்குள் வந்தாள்.
"டாக்டர், இந்த டெஸ்ட் ரிசல்ட்ஸ்," என்று சில பேப்பர்களைக் கொடுத்தாள்.
"தேங்க் யூ, தீபா," என்றார் டாக்டர்.
தீபா. அவள் பெயர் தீபா. ஏதோ ஒரு காரணத்தால், விநோத் அந்த பெயரைக் கவனித்தான். அவள் புன்னகையும் அவனை ஈர்த்தது. டாக்டர் சென்ற பிறகு, அவள் அறையில் தனியாக இருந்த விநோத்தைப் பார்த்து சிரித்தாள்.
"நீங்க அனோஸ்மியா கேஸா?" தீபா கேட்டாள், அவனுடைய ரிகார்டுகளைப் பார்த்தபடி.
"ஆமாம்," விநோத் சுருக்கமாகப் பதிலளித்தான்.
"என் அக்காவுக்கும் இதே பிரச்சனை இருந்தது. ஆக்சிடென்ட்டுக்குப் பிறகு," தீபா சொன்னாள்.
விநோத் ஆர்வத்துடன் எழுந்து உட்கார்ந்தான். "உண்மையாவா? இப்ப எப்படி இருக்காங்க?"
"முதல்ல அவங்களுக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருந்துச்சு. ஆனா இப்போ ஓரளவுக்கு சரியாகிடுச்சு," தீபா சொன்னாள். "ஆனா அதுக்கு ரெண்டு வருஷம் ஆச்சு."
"அப்படின்னா எனக்கும் திரும்ப வருமா?" விநோத் நம்பிக்கையுடன் கேட்டான்.
தீபா தயக்கத்துடன் புன்னகைத்தாள். "ஒவ்வொருவருக்கும் வித்தியாசமா இருக்கும். சிலருக்கு முழுசா திரும்ப வரும், சிலருக்கு கொஞ்சம் கொஞ்சமா, சிலருக்கு..." அவள் வார்த்தைகளை முடிக்கவில்லை.
"சிலருக்கு வராது," விநோத் முடித்துக் கொண்டான், அவள் சொல்ல வந்ததை புரிந்து கொண்டு.
"ஆனா நான் ஒன்னு சொல்றேன்," தீபா அவன் அருகில் வந்து உட்கார்ந்தாள். “உங்களால ஸ்மெல் பன்ன முடியாவிட்டாலும், வாழ்க்கையின் மற்ற அனுபவங்களை நீங்க முழுமையாக உணரலாம். உங்க மற்ற சென்ஸ்களைக் கூர்மையாக்க முயற்சி செய்யுங்க."
விநோத் குழப்பத்துடன் அவளைப் பார்த்தான். "எப்படி?"
"உதாரணமாக, நீங்க சாப்பிடும்போது... வாசனை இல்லாமல் சுவை குறைவா இருக்குமே?"
"ஆமாம், எல்லாமே ஜீரோவா இருக்கு," விநோத் ஒப்புக் கொண்டான்.
"அப்போ நீங்க உணவோட டெக்ஸ்சரை கவனியுங்க. கரகரப்பா இருக்கா, மெத்துன்னு இருக்கா, நார்ச்சத்து உள்ளதா, எண்ணெய் கலந்ததா. நிறத்தைக் கவனியுங்க. வெப்பநிலையைக் கவனியுங்க," தீபா விளக்கினாள். "இசை கேட்கும்போது, கூடுதல் கவனம் செலுத்துங்க. ஒவ்வொரு வாத்தியத்தையும் தனித்தனியா கேட்க முயற்சி செய்யுங்க."
விநோத் அவள் சொன்னதை ஆழமாக யோசித்தான். "அப்படியா... அப்ப நான் இதை முயற்சி செய்யலாம்."
தீபா அவனுடைய கைப்பேசி எண்ணைக் கேட்டு வாங்கிக் கொண்டாள். "எனக்கு இந்த விஷயத்தில அனுபவம் இருக்கு. நீங்க எப்ப வேணும்னாலும் என்னை அழைக்கலாம்."
அன்று மாலை, விநோத் வீட்டிற்குத் திரும்பியபோது, தன்னுடைய சாப்பாட்டுத் தட்டை முன்பை விட கவனமாகப் பார்த்தான். சாதம், சாம்பார், காய்கறி கூட்டு - ஒவ்வொரு உணவின் நிறம், அமைப்பு, ஒன்றுடன் ஒன்று சேரும்போது எப்படி இருக்கின்றன என்பதை அவன் கவனித்தான்.
ஒரு வாரம் போனது, விநோத் அம்மாவை பார்க்க அவர்கள் வீட்டிற்கு போனான். வழக்கம்போல் அம்மாவும் அப்பாவும் அவனை வரவேற்று கட்டியணைத்தனர். “வாப்பா கண்ணு இப்ப எப்படிடா கண்ணு இருக்க" வாஞ்சையுடன் அவனின் முகவாயை பிடித்துக் கொண்டு அம்மா விசாரிக்க அவன் கண்கள் குளமாகின. “அம்மா இப்ப கொஞ்சம் பரவாயில்ல இரண்டு நாள் ஆபிஸ் லீவு அதான் புறப்பட்டு வந்துட்டேன், ரொம்ப பசிக்குதும்மா என்ன செஞ்சிருக்க சாப்பிட" கேட்ட அடுத்த நொடி “என்ன மன்னிசுடுடா கண்ணு சாப்பிட்டியான்னு கேட்கல இந்த சிறுக்கி, நீ போய் கை காலு கழுவிட்டு வா உடனே உனக்கு புடிச்சத செஞ்சுடுறேன் இந்த அம்மா"
உடனே அவன் குளித்து விட்டு வருவதற்குள் அவனுக்கு பிடித்த முருங்கைக்காய் சாம்பார் கத்திரிக்காய் மசாலா செய்து தயாராய் இருந்தாள் அம்மா.
"இந்த சாம்பார் கொஞ்சம் கெட்டியா இருக்கு. அதிகமா வேக வச்சிருக்கீங்க போல," அவன் அம்மாவிடம் சொன்னான்.
அம்மா ஆச்சரியப்பட்டாள். "ஆமாம்டா கண்ணு, இன்னைக்கு கொஞ்சம் அதிக நேரம் வேக வச்சேன். உனக்கு எப்படித் தெரிஞ்சது?"
விநோத் சிரித்தான். “அம்மா இப்ப என்னால ஸ்மெல் பன்ன முடியலனாலும் மற்றத கவனிக்க ஆரம்பிச்சுட்டேன்."
அம்மா மிகவும் ஆனந்தப் பட்டாள் தன் மகன் மறுபடியும் சந்தோஷமாய் சாப்பிடுவதைக் கண்டு.
அன்றிரவு, தீபாவுக்கு ஒரு மெசேஜ் அனுப்பினான்: "உங்க யோசனை நல்லா இருந்தது. சாப்பாடு இன்னைக்கு கொஞ்சம் வித்தியாசமா இருந்தது நான் நல்லா சுவைச்சு சாப்பிட்டேன்.”
தீபா உடனே பதிலளித்தாள்: "👍 சந்தோஷம். இது புதிய பயணத்தின் தொடக்கம் மட்டும்தான்."
அடுத்த சில வாரங்களில், விநோத்தும் தீபாவும் அடிக்கடி பேசிக் கொண்டனர். அவள் அவனுக்கு மற்ற புலன்களை மேம்படுத்த பல குறிப்புகளைக் கொடுத்தாள். ஒரு நாள், அவள் அவனை ஒரு அருங்காட்சியகத்திற்கு அழைத்துச் சென்றாள்.
"இங்கே வரும்போது எனக்கு எப்பவுமே மலர்களின் நறுமணம் தெரியும். ஆனா இப்போ..." அவள் சூழலை மாற்ற வார்த்தைகளைத் தேடினாள்.
"பரவாயில்லை. சொல்லுங்க" விநோத் புன்னகைத்தான்.
"ஆனா இப்போ ஓவியங்களின் அழகை, வண்ணங்களின் ஒளியை நான் கவனிக்கிறேன்" தீபா சொன்னாள்.
அன்று அவர்கள் ஓவியங்களை ஆழமாக ரசித்தனர். காட்சிகளை விவரித்தனர். விநோத்தின் பார்வை முன்பைவிட கூர்மையாகியது.
"நான் பார்க்கும் உலகம் முன்பைவிட வேறுமாதிரி இருக்கிறது" என்று விநோத் ஒருநாள் தீபாவிடம் சொன்னான். "ஒரு சென்ஸை இழந்தாலும், மற்ற சென்ஸ்லாம் கூர்மையாகிவிட்டன. நான் இப்போ கண்ணால் பார்ப்பதை, காதால் கேட்பதை, தோலால் உணர்வதை - எல்லாவற்றையும் முன்பைவிட தீவிரமாக அனுபவிக்கிறேன்."
"பார்த்தீங்களா?" தீபா புன்னகைத்தாள். "வாழ்க்கை ஒரு சென்ஸைப் பறித்துக்கொண்டாலும், மற்றவைகளின் அழகை உணர வாய்ப்பு கொடுக்கிறது."
நாட்கள் செல்லச் செல்ல, விநோத்தும் தீபாவும் நெருங்கினர். அவர்கள் ஒன்றாகப் பூங்காக்களுக்குச் சென்றனர், திரைப்படங்கள் பார்த்தனர், கலை நிகழ்ச்சிகளுக்குச் சென்றனர்.
எல்லாவற்றையும் விட, விநோத் உணவுகளை ருசிப்பதற்கான புதிய வழிகளைக் கண்டுபிடித்தான். சுவைக்கும் மொட்டுக்களை, சுவையின் வகைகளை - இனிப்பு, புளிப்பு, உவர்ப்பு, கசப்பு, துவர்ப்பு - ஆகியவற்றை நுகர முடியவில்லை என்றாலும் ஆழமாக அனுபவித்தான். உணவின் வெப்பநிலை, நெருப்பில் சமைத்த சுவை, பதம் - இவற்றில் கவனம் செலுத்தினான்.
"நான் இப்போது சாப்பிடும்போது, முன்பை விட அதிக கவனத்துடன் சாப்பிடுகிறேன்," அவன் தீபாவிடம் சொன்னான். "ஒவ்வொரு கவளத்தையும் ருசிக்கிறேன், சுவைக்கிறேன். முன்பு எல்லாவற்றையும் அவசரமாக சாப்பிட்டு முடித்துவிடுவேன்."
ஓராண்டு கடந்தது. விநோத்தின் வாழ்க்கையில் ஒரு புதிய சமநிலை உருவாகியது. தன் அனுபவங்களைப் பகிர, அவன் ஒரு புத்தகத்தை எழுதத் தொடங்கினான் - "நுகர்ந்தறியா நாட்கள்."
ஒரு புலனை இழந்த பின் வாழ்க்கையை எப்படி மீண்டும் கட்டமைப்பது என்பதைப் பற்றிய அந்தப் புத்தகம், தன்னைப் போன்று அதே நிலையில் இருப்பவர்களுக்கு ஒரு வழிகாட்டியாக அமையும் என்றே எழுதினான்.
"நாம் இழப்புகளை எதிர்கொள்ளும்போது, அதை ஒரு முடிவாகப் பார்க்காமல், ஒரு புதிய தொடக்கமாகப் பார்க்க வேண்டும்," என்று அவன் எழுதினான். "ஒரு கதவு மூடப்படும்போது, மற்றொரு கதவு திறக்கப்படுகிறது. ஆனால் அந்தக் கதவைக் காண நாம் கவனமாக இருக்க வேண்டும்."
புத்தகம் வெற்றி பெற்றது. பல வாசகர்கள் அவனுக்கு எழுதினார்கள், அவர்களும் இதே போன்ற இழப்புகளை எதிர்கொண்டதாகவும், அவனுடைய அனுபவம் அவர்களுக்கு ஆறுதலளித்ததாகவும் தெரிவித்தனர்.
அந்த ஒரு வருட காலத்தில், தீபாவும் விநோத்தும் காதலில் விழுந்தனர். அவர்கள் ஒரு சிறிய சிக்கனமான முறையில் திருமணம் செய்து கொண்டனர்.
திருமண நாளன்று, விநோத் தீபாவிடம் சொன்னான், "உன் வாசனையை என்னால் நுகர முடியாது. ஆனால் உன் குரலின் இனிமையை, உன் கைகளின் வெப்பத்தை, உன் முகத்தின் அழகை நான் உணர்கிறேன். அது எனக்குப் போதுமானது."
தீபா புன்னகைத்தாள், அவன் கன்னத்தில் மென்மையாகத் தொட்டு, "வாழ்க்கை என்பது இழப்புகளைப் பற்றியது அல்ல, இழப்புகளுக்கு மத்தியிலும் நம்மால் கண்டுபிடிக்கப்படும் புதிய அர்த்தங்களைப் பற்றியது."
விநோத்தின் வாழ்க்கை நிறைவானதாக மாறியது. அவன் மீண்டும் வாசனைகளை உணரவில்லை, ஆனால் வாழ்க்கையின் மற்ற அனுபவங்களில் இருந்து அவன் பெற்ற அர்த்தம் ஆழமானதாக இருந்தது. அவன் இழந்தது ஒரு புலன், ஆனால் பெற்றுக்கொண்டது புதிய பார்வை.
"வாழ்க்கையில் சில விஷயங்களை நாம் கட்டுப்படுத்த முடியாது," அவன் ஒரு நண்பனிடம் சொன்னான். "ஆனால் அந்த விஷயங்களுக்கு நாம் எப்படி பதிலளிக்கிறோம் என்பதை கட்டுப்படுத்த முடியும்."
இரண்டு ஆண்டுகள் கழித்து, தீபாவும் விநோத்தும் தங்கள் முதல் குழந்தையைப் பெற்றனர் - ஒரு அழகான பெண் குழந்தை. அவளுக்கு "அருந்ததி" என்று பெயரிட்டனர் - வானில் ஒளிரும் நட்சத்திரம் போல.
ஒரு நாள் காலையில், அருந்ததியை முத்தமிட குனிந்தபோது, விநோத் ஏதோ வித்தியாசத்தை உணர்ந்தான். ஒரு மென்மையான, இனிமையான... வாசனை. அது குழந்தையின் மென்மையான தலை மணமா? அவனால் நம்ப முடியவில்லை.
"தீபா!" அவன் ஆச்சரியத்துடன் அழைத்தான். "நான் ஏதோ ஸ்மெல் பன்றேன்னு நினைக்கிறேன்!"
தீபா ஓடி வந்தாள். "என்ன சொல்றீங்க?"
"குழந்தை... அவளுக்கு ஒரு ஸ்மெல் இருக்கு என்னால அத உணர முடிகிறது!” அவன் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது.
"உண்மையாவா?" தீபா ஆச்சரியத்துடன் கேட்டாள்.
அடுத்த நாள் மருத்துவ பரிசோதனையில், மருத்துவர் உறுதிப்படுத்தினார்: விநோத்தின் ஸ்மெல்லிங் சென்ஸ் திறன் சிறிது சிறிதாகத் திரும்பி வருகிறது. இது முழுமையாக திரும்பி வருமா என்று கூற முடியாது, ஆனால் ஒரு நல்ல அறிகுறி.
"எப்படி இது நடந்தது?" விநோத் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டான்.
"மூளை ஒரு அற்புதமான உறுப்பு," மருத்துவர் புன்னகைத்தார். "சில நேரங்களில் நாம் நினைப்பதை விட அது ரெகவர் ஆகிவிடும் திறன் கொண்டது. உங்கள் விஷயத்தில, குறிப்பிட்ட ஒரு ஸ்மெல்லை - உங்கள் குழந்தையின் மணத்தை - உணரும் திறன் திரும்பியுள்ளது. இது படிப்படியாக மேலும் மேம்படக்கூடும்."
தீபா விநோத்தின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டாள், அவள் கண்களில் கண்ணீர் நிறைந்திருந்தது. "இந்த மகிழ்ச்சியான செய்திக்கு உங்க புத்தகத்தில ஒரு கூடுதல் அத்தியாயம் எழுதணும். அத அடுத்த பதிப்புல வெளியிடனும்”
விநோத் தலையசைத்தான். "ஆமாம். ஆனால் எல்லா மணங்களும் திரும்பி வந்தாலும், வராவிட்டாலும், இந்த அனுபவம் என்னை ஒரு புதிய மனிதனாக மாற்றியிருக்கிறது. உலகத்தைப் பார்க்கும் என் பார்வையை மாற்றியிருக்கிறது."
ஒவ்வொரு காலையிலும் எழும்போது, விநோத் தன் மகளை மூக்கருகே கொண்டு சென்று, அவளது மணத்தை ஆழமாக உள்ளிழுப்பான். நாளுக்கு நாள், அவனால் புதிய மணங்களை உணர முடிந்தது - காப்பியின் வாசனை, மழைக்குப் பின் மண்ணின் வாசனை, தீபாவின் கூந்தலின் வாசனை.
புதிய வாசனைகளை உணரும் ஒவ்வொரு முறையும், அவன் ஒரு புதிய உலகத்தைக் கண்டுபிடிப்பது போல உணர்ந்தான். ஆனால் இழப்பு அவனுக்குப் போதித்த பாடங்களை அவன் ஒருபோதும் மறக்கவில்லை.
"சில நேரங்களில் நாம் வாழ்க்கையில் ஏதாவது இழக்கும்போது தான், நம்மிடம் இருப்பவற்றின் மதிப்பை உணர்கிறோம்," அவன் தன் புத்தகத்தின் இறுதி பக்கத்தில் எழுதினான். "ஆனால் இழப்புகளுக்கு மத்தியிலும், நாம் புதிய அர்த்தங்களைக் கண்டுபிடிக்கலாம் - ஒரு புதிய வாழ்க்கையைக் கட்டமைக்கலாம், ஒரு புதிய பார்வையைக் கண்டெடுக்கலாம், புதிய அழகுகளை அனுபவிக்கலாம். இதுதான் மனித அனுபவத்தின் அழகு."
.jpeg)
.jpeg)
