இறுக மூடிய கதவுகள் - ஆர் சூடாமணி

பார்வை மங்கியது. எதிரில் கிடந்த அம்மாவின் முகம் பனிப்படலத்தினூடே மொத்தையாய்த் தெளிவின்றித் தெரிந்தது. கண் டாக்டர், மருந்து போட்டுக் கண் பாப்பாக்களை விரித்து வைத்தால் இருக்குமே, அந்த மாதிரி.

கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டேன்.

இந்தக் கண்ணீர் ஏதோ நிமோனியாவில் காய்ச்சல் தகிக்க ஆக்ஸிஜன் குழாயினால் மூச்சு விட்டுக்கொண்டு நினைவின்றிப் படுத்திருக்கும் அம்மாவுக்காக மட்டும்தானா?

எனக்காகவும்தான்.

மற்றவருக்காக அழும்போது அந்த அழுகை பெரும்பாலும் நமக்காகவேதான் இருக்கிறது. நாம் அவருக்குச் செய்யத் தவறிய கடமைகளுக்காக, அவரிடம் காட்டாத அனுதாபத்துக்காக, அவரைப் புரிந்து கொள்ளாமல் போனதற்காக.

அம்மாவுக்கு மாநிறம். இப்போது காய்ச்சல் வேகத்தில் கறுப்பாகவே தெரிந்தாள். கரிய முகத்தில் ஜுரப் பளபளப்பு. கரிய முடியில் தலை சாமான் வைத்துக் கட்டியது போல், வகிட்டையொட்டி நெற்றியின் மேல் விளிம்பில் இருபுறமும் வெள்ளை முடி. திலகமில்லாத வெறும் நெற்றி, எனக்கு நினைவு தெரிந்த நாளாக வெறுமையாய் இருந்து வரும் நெற்றி.

டாக்டர் இனி அதிக நம்பிக்கை இல்லை என்று சொல்லி விட்டார். அதாவது, ‘‘பார்ப்போம் மிஸ்டர் கேசவன், நம்மாலான முயற்சியெல்லாம் செய்யறோம். காட் இஸ் க்ரேட்’’ என்று சொன்னார்.

அறைக் கதவிடை சலனம். வேகமாய்த் திரும்பிப் பார்த்தேன், என் மனைவிதான். என் முகம் விழுந்துவிட்டதா? என ஏமாற்றத்தை அவள் உணர்ந்திருக்க வேண்டும்.

‘‘யாரை எதிர்பார்க்கிறீங்க?’’

‘‘ம்? யாரையுமில்லே.’‘

‘‘இந்த நேரத்துக்கு நான்தான் வருவேன்னு உங்களுக்குத் தெரியும்.’’

‘’ஆமாம்.’’

‘’பின்னே?’’

‘‘பின்னே? ஒண்ணுமில்லே.’’

‘‘நாலு நாளா கவனிக்கறேன். வீட்டிலேயும் சரி, இங்கேயும் சரி, அடிக்கடி வாசல் பக்கமே பார்த்துக்கிட்டிருக்கீங்க. யாரை எதிர்பார்க்கறீங்கன்னு நான் தெரிஞ்சுக்கக்கூடாதா?’’

அவள் குரலில் சற்று சூடு உறைத்தது. நியாயம் இருக்கும் இடத்தில் சூடு அவசியம் இருக்கும். அன்பான மனைவி. முகம் கோணாமல் என் தாயைக் கவனித்துக் கொள்பவள். நான் யாரை எதிர்பார்க்கிறேன், யாருக்கு அம்மா உடல்நிலை பற்றி எழுதி அனுப்பியிருக்கிறேன் என்று அறிந்துகொள்ள அவளுக்கு உரிமை இல்லையா என்ன? ஆனால், அது அம்மாவின் உரிமையில் குறுக்கிடுவதாயிருந்தால்? யாருக்கும் தம் அந்தரங்கத்துக்கான உரிமை உண்டல்லவா?

‘‘முக்கியப்பட்ட யாருமில்லை நீலா’’ என்று பொய் சொன்னேன்.

‘‘இருந்தாலும் எனக்குச் சொல்றது! யாரது?’’

‘‘எங்களோட ஒரு பழங்காலக் குடும்ப நண்பர். அப்பாவுக்கு ரொம்ப வேண்டியவர். சொந்தம்னு அதிகமா யாருமில்லாத எங்களுக்கு அவரை ஒரு சொந்தக்காரராய் நினைச்சு, அம்மா முடியாமல் படுத்திருக்கிறதைத் தெரிவிச்சிருக்கேன், அவ்வளவுதான்’’ என்றேன், அதில் அதிக சிரத்தை இல்லாதவன்போல்.

மிஸ்டர் செல்லப்பா இந்த ஊரில் இருந்ததே எனக்குத் தற்செயலாய்ச் சென்ற மாதம்தான் தெரிய வந்திருக்கிறது. அப்போதிலிருந்தே அம்மாவிடம் சொல்லலாமா என்ற எண்ணம், அவரை வீட்டுக்கு அழைக்க வேண்டும் என்ற துடிப்பு. என் நினைவில் தெரிந்த வாலிப செல்லப்பா வெளியூருக்கு மாற்றலாகிச் சென்று இப்போது வயோதிகச் செல்லப்பா. தம் இலாகாவின் தலைவராய்ச் சென்னைக்கே வந்து சேர்ந்திருக்கிறார். முடி பஞ்சாய் நரைத்திருக்குமோ? வழுக்கை, கைத்தடி? சே சே, அவருக்கு ஐம்பத்தைந்து ஐம்பத்தாறு வயதுக்கு மேலே இருக்காதே. நிமிர்ந்த உடலும் சுறுசுறுப்பான நடமாட்டங்களும் கருமை மாறாத தலைமுடியுமாய் நாற்பது என்று மதிக்கத்தக்க எத்தனையோ ஐம்பத்தைந்துகளை நான் பார்த்ததில்லையா என்ன? இது ஓர் அசட்டுத்தனம், நமக்கு முந்தைய தலைமுறை என்றதுமே தொண்டுக் கிழமாய்க் கற்பனை செய்து கொள்வது. குழந்தைக் கண்களுக்குத்தான் முப்பது என்றாலே முதுமை. என் வயதிலுமா?

அவரை நான் வீட்டுக்கு அழைக்கவில்லை. அம்மாவிடம் சொல்லக்கூட இல்லை. சொல்லவேண்டுமென்று நினைத்துக்கொண்டே இருக்கையில் அம்மா கடுமையான நிமோனியாவில் படுத்துவிட்டாள்.

அம்மா முகத்தைப் பார்த்துக்கொண்டே உட்கார்ந்திருந்தேன். மனம் உணரும் உணர்ச்சிகளையெல்லாம் பேச நாவுக்குத் திறமை இல்லை. ஆனால் கண்களுக்கு உண்டு. உணர்ச்சிகள் வெள்ளமிட்டு வரும்போது கண்களால் மட்டும்தான் பேச முடிகிறது. புலன் ஆற்றல் ஒன்று இடம் மாறிப் போகிறது.

‘‘என்ன அப்படியே உட்கார்ந்திருக்கீங்க? எழுந்து வீட்டுக்குச் கிளம்புங்க. நான்தான் வந்துட்டேனே!’’

நான் மெள்ள எழுந்து கொண்டேன்.

‘‘அப்பப்பா! இன்னிக்கு அந்த ரெண்டு வாலுங்களையும் ஸ்கூலுக்கு அனுப்பறதுக்குள்ள போதும் போதும்னு ஆயிடிச்சு. ‘அப்பா லீவு போட்டிருக்காரே, நாங்க மட்டும் போடக்கூடாதோ?’ன்னு ஒரே ரகளை. சாயங்காலம் அதுங்க வர்றப்பக் கொஞ்சம் அதட்டி, கொஞ்சம் நயமாப் புத்தி சொல்லி, டிபன் சாப்பிட்டுட்டுப் பாடம் படிக்கச் சொல்லுங்க’’ என்றாள் நீலா.

‘‘ஆஸ்பத்திரிக்கு வந்து பாட்டியைப் பார்க்கணும்னு அருண் நேத்தே சொன்னான். சாயங்காலம் அழைச்சிட்டு வரட்டுமா? பார்த்துட்டு உன்கூட வீட்டுக்குத் திரும்பிடட்டுமே?’’

அவள் கணநேரம் யோசித்தாள். ‘‘எதுக்கு… இப்ப எதுக்குங்க? சின்னப்பையன். இந்த ஆக்ஸிஜன் குழாயையெல்லாம் பார்த்து பயந்துப்பான். நாலு நாள் போகட்டுமே, அதுக்குள்ள அத்தைக்கும் கொஞ்சம் குணம் தெரிஞ்சு டாக்டர் ஆக்ஸிஜனை எடுத்துடலாமில்லையா?’‘

ஆக்ஸிஜனை எடுத்து விடலாம் என்பது உண்மை. குணம் தெரிவதால்தானா? இன்னொரு சாத்தியக்கூறு பற்றி நாங்கள் பேசிக் கொள்ளவில்லை. எங்கள் மௌனத்துள் அது ஆயிரம் நாவுகளோடு பதுங்கியிருந்தது.

நீலா பகலுணவு சாப்பிட்டாகி விட்டது. கையில் கொண்டு வந்திருந்த புத்தகத்தையும் பிற்பகல் காப்பி இருந்த பிளாஸ்கையும் மூலையிலிருந்த மேஜைமேல் வைத்துவிட்டுக் கட்டிலை நெருங்கிக் குனிந்து, என் தாயின் பிரக்ஞையற்ற வடிவைச் சில கணங்கள் உற்றுப் பார்த்தாள். பிறகு என் முகம் நோக்கி நிமிர்ந்தாள். நோயாளியின் நிலையில் எவ்வித மாற்றமுமில்லை. எங்கள் கண்கள் சந்தித்தபோது பேச இவ்வளவுதான் விஷயம்.

‘‘அப்ப, நான் கிளம்பறேன் நீலா.’’

‘‘ம். ஸிஸ்டர் வந்து இன்ஜெக்ஷன் போட்டுட்டாங்க, இல்லே?’’

‘‘நான் பார்த்துக்கறேன்.’’

தெருவில் இறங்கினேன். முற்பகல் வெயில் சுள்ளென்று உறைந்தது. நான் வீடு வந்து சேர்ந்தபோது மணி பத்தரை. ஆஸ்பத்திரியிலிருந்து நடக்கும் தூரத்தில்தான் வீடு. குளித்தேன். ஹாட் ஃப்ளாஸ்கில் நீலா எனக்கு வைத்திருந்த உணவை உண்டுவிட்டு ஆயாசத்துடன் படுத்துக் கொண்டேன். ஆயாசம் வெயிலினால்; ஐந்து நாட்களாய் ஆபீசுக்கு லீவு போட்டுவிட்டு ஆஸ்பத்திரிக்கும் வீட்டுக்குமாய் அலைவதனால்; அம்மாவைப் பற்றிய கவலையினால்; மனப்பாரத்தால்.

இரவு முடிய ஆஸ்பத்திரியில் அம்மாவின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கண் விழித்திருந்ததால் இப்போது கண்கள் எரிந்தன. மூடிக்கொண்டேன். விட்டு விட்டுத் தூக்கம். அதில் கனவென்று சொல்லமுடியாத தாறுமாறான பிம்பங்கள். அமுங்கி அமுங்கி வெளிவரும் அம்மாவின் முகம். கூட ஓர் எட்டுவயதுச் சிறுவன். ஒரு விநாடி கண்களைத் திறந்துவிட்டு மூடினேன். மறுபடியும் தூக்கமா? இப்போது வேறொரு முகம். சிவந்த, நீளவாட்டு முகம். இதமான புன்சிரிப்பு. பிரகாசக் கண்களில் ஆழமான பார்வை. சுருட்டை கிராப். நான் பார்த்துக் கொண்டிருக்கையிலேயே அந்த முகமும் நழுவியது. திடுக்கிட்டு விழித்துக் கொண்டேன்.

புரண்டு படுத்தேன். மறுபடியும் அரைத் தூக்க நிலை. கண்களுள் மீண்டும் இளம் அம்மாவின் முகம். அதில் ஒருவித ஆவல். உதடுகள் ஏதோ சொல்கின்றன. சிறுவனின் கண்களில் அதிர்ச்சி. மறுப்புக் குறியில் தலை இடவலமாய் அசைகிறது. மறுபடியும் விழித்துக் கொண்டேன். உடல் முழுவதும் வியர்வை. ஆழ்ந்த, தொடர்ச்சியான உறக்கமில்லாததால் ஓய்வு எடுத்த உணர்வே இல்லை. எழுந்து உட்கார்ந்து கடிகாரத்தைப் பார்த்தேன். பிற்பகல் மூன்று மணி. போய் முகம் கழுவிக்கொண்டு காஸ் அடுப்பை ஏற்றிப் பாலைக் காய்ச்சி, உப்புமா செய்தேன்.

வாசல் மணி ஒலிப்பது கேட்டது. ஓடிப் போய்க் கதவைத் திறந்தேன். தபால்காரர், ஒரு நண்பர் வீட்டுத் திருமணத்துக்கு வந்திருந்த அழைப்பிதழைக் கொடுத்துவிட்டுப் போனார்.

நான் எதிர்பார்த்தவர் வரவே மாட்டாரா? அம்மாவின் உயிர் பிரியுமுன் அவள் முகத்தையாவது அவர் பார்க்கட்டும் என்று எண்ணி அவள் உடல்நிலை பற்றியும் மற்ற விவரங்களையும் அவருக்கு எழுதியிருந்தேனே, அந்த அற்பப் பணி செய்வதுகூட எனக்குக் கொடுத்து வைக்கவில்லையா? நேரில் போய்ச் சொல்லலாமென்றால் காலையும் மாலையும் அவர் வீட்டில் இருக்கும்போது நான் ஆஸ்பத்திரியில் அம்மாவுடன் இருக்கிறேன். பகல் முடிய எனக்கு நேரம் இருக்கும்போது அவர் அலுவலகம் போயிருப்பார். நீலாவைப் போய்ச் சொல்லச் சொல்லலாமென்றால் அவளுக்கு இவ்விஷயத்தின் முக்கியத்துவம் தெரியாது. அதை அவளுக்கு விளக்க எனக்குத் தயக்கம்தான். இன்று மாலை ஆஸ்பத்திரிக்குப் போனபின் சிறிது நேரம் பணிப்பெண் எவளையாவது அறைக்குள்ளேயே இருக்கச் சொல்லிவிட்டு நானே போய் அவரிடம் சொல்லிவிட்டு வந்தால் என்ன? டாக்டரின் முகமோ, ‘இன்னும் அதிக காலமில்லை’ என்று சொல்லிவிட்டது. இன்னும் இரண்டு நாட்கள் ஞாயிற்றுக்கிழமைக்காகக் காத்திருந்தால் காலம் கடந்து விடலாம்.

மாலை நாலரை மணிக்கு என் குழந்தைகள் பத்மாவும் அருணும் பள்ளியிலிருந்து திரும்பினார்கள். அவர்களுக்குச் சிற்றுண்டியும் காப்பியும் கொடுத்துவிட்டு நீலாவுக்குத் தனியாய் எடுத்து வைத்துவிட்டு நானும் உட்கொண்டேன்.

‘‘பாட்டி இன்னிக்கு எப்படிப்பா இருக்காங்க?’’ என்றான் அருண்.

‘‘அப்படியேதான். புதுசா ஒண்ணுமில்லே.’’

‘‘நான் உங்ககூட ஆஸ்பத்திரிக்கு வந்து பாட்டியைப் பார்க்கறேம்ப்பா!’’

‘‘அண்ணா வந்தா நானும் வருவேன்’’ என்றாள் பத்மா.

‘‘ரெண்டு பேருமே இப்ப வேணாண்டா கண்ணு.’’ பத்மாவைத் தூக்கி மடியில் வைத்துக் கொண்டேன். ‘‘ஒருநாள் ரெண்டுநாள் போகட்டும். பாட்டிக்கு எப்படி இருக்குன்னு பார்த்துக்கிட்டு நானே உங்களை அழைச்சுக்கிட்டுப் போறேன்.’’

‘‘இப்ப கொஞ்ச நேரத்தில் நீங்க ஆஸ்பத்திரிக்குப் போயிடுவீங்க. நாங்க ரெண்டு பேரும் தனியாத்தானே இருக்க வேண்டியிருக்குது?’’

‘‘தனி என்ன? ஒரு அரை மணி நேரம் பக்கத்து வீட்டு ஆன்ட்டிகிட்டப் போய் இருக்கப் போறீங்க. அரை மணியில் அம்மா ஆஸ்பத்திரியிலேர்ந்து திரும்பி, உங்களை வந்து அழைச்சுக்கிட்டு இங்கே வந்துடப்போறாங்க.’’

‘‘நீங்க எப்பப்பா மறுபடியும் ராத்திரியிலே வீட்டியே இருப்பீங்க? எனக்குத் கதை சொல்லுவீங்க?’’ என்று என் மேல் நெருங்கி ஒன்றிக்கொண்டாள் பத்மா. அவள் தலைமுடியைக் கோதி முத்தமிட்டேன்.

‘‘பாட்டி, ஆஸ்பத்திரியில் இருக்கிற வரைக்கும் நான் அவங்ககூட துணைக்கு அங்கே இருக்க வேண்டாமா கண்ணு? சொந்த மனுஷங்க யாரானும் கூடவே இருக்கணும்னு டாக்டருங்க சொல்றாங்களே. அதனாலதானே அம்மாவும் நானும் மாத்தி மாத்திப் பாட்டியோடு இருக்கோம்.’’

‘‘ஊஹும், நீங்க இங்கேதான் இருக்கணும். ஆஸ்பத்திரிக்குப் போகக்கூடாது.’’

அழத் தொடங்கிய குழந்தையைத் தேற்றிச் சமாதானப் படுத்தினேன். ‘‘அழக்கூடாதும்மா கண்ணு. சமர்த்தில்ல? ராத்திரியில் பாட்டி கண் விழிச்சுப் பார்த்து ‘ஐயோ, நம்ம மகன் இங்கே இல்லையே’ அப்படின்னு வருத்தப்படக்கூடாதில்லையா? பாட்டி வீட்டுக்கு வந்ததுமே நானும் வந்துடுவேனே! அப்புறம் ராத்திரியிலேயும் வீட்டில்தான் இருப்பேன். பத்மாவுக்கு ஒவ்வொரு ராத்திரியும் புதுப்புதுக் கதையெல்லாம் சொல்லுவேன்…’’

இந்தக் குழந்தை சொல்வதைக் கேட்டு நான் ஆஸ்பத்திரிக்குப் போகாமலே இருந்தால் எவ்வளவு தவறாக, அநியாயமாக இருக்கும்! குழந்தைகளுக்கு என்ன தெரியும்? அவர்களுடைய பேச்சில் எதைப் பெரிதாய் எடுத்துக்கொண்டு மதிப்பளிக்க வேண்டும் என்னும் அறிவும் தெளிவும் பெரியவர்களுக்கல்லவா இருக்க வேண்டும்?

அம்மா ஏன் அந்த எட்டு வயதுச் சிறுவனின் பேச்சைக் கேட்டாள்?

மறுபடியும் மாலையில் ஆஸ்பத்திரி, அம்மாவின் பிரக்ஞையற்ற உருவம்.

‘‘டாக்டர் வந்தாரா நீலா?’’

‘’ம்…’’

‘‘புதுசா ஏதானும் சொன்னாரா?’’

‘‘ஊஹும், மருந்துகள், இன்ஜெக்ஷன், ஆக்ஸிஜன், காட் இஸ் கிரேட் எல்லாமே வழக்கம்போல்.’’

சற்றுத் தயங்கிவிட்டு, ‘‘அவர் வந்திருந்தாரா? அதான், நான் சொல்லியனுப்பினேன்னு, சொன்னேனே, அந்தாளு’’ என்றேன்.

‘‘யாரும் வரல்லே’’ என்றவள் என்னைக் கூர்ந்து பார்த்தாள். ‘முக்கியப்பட்டவரில்லை என்கிற ஒருவருக்காகவா இப்படிப் பறக்கிறாய்? இதை என்னை நம்பச் சொல்கிறாயா?’ என்று கேட்கும் பார்வை.

நான் தலையைத் திருப்பிக்கொண்டேன். நீலாவுக்குச் சொல்லவேண்டியதுதான். ஆனால் அவளுக்குச் சம்பிரதாய மனம். அம்மாவைப் பற்றிக் குறைவாக நினைத்து விட்டால்?

‘‘அப்போ நான் வீட்டுக்குப் போகவா?’’

‘‘ம், கிளம்பு, குழந்தைங்க எதிர்பார்த்துக்கிட்டிருக்கும்.’’

அவள் போனபின் அம்மாவின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டேன்.

அம்மா சலனமின்றிப் படுத்திருந்தாள். செயற்கை சுவாசத்தில் நோயின் முனகல்கள் ஏதுமில்லை. மார்பு சீராய் ஏறி இறங்கியது. ஒருகால் இந்த மயக்கத்தின் திரைக்குப் பின்னே, ஆழ்மனத்தில், வேறேதோ ஒரு காலத்தில் இப்போது வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறாளா?

நெற்றியின் கோடுகள். வாழ்வின் தடங்கள். அதில் ஒரு தடத்தில் நிற்கும் அம்மா. இளைய அம்மா. பயம் கலந்த ஒரு சந்தோஷத்தில் உருவமே வேறாகி ஒளியால் நிறைந்தது போன்ற அம்மா. அவள் அணைப்பினுள் எட்டு வயதுப் பையன்.

‘‘செல்லப்பா அங்கிளை உனக்குப் பிடிச்சிருக்குதா கேசவா?’’

‘‘ஓ… ரொம்பப் பிடிக்குமே!’’

‘‘எனக்கு… எனக்குக்கூட அவரைப் பிடிக்குதுடா கண்ணா!’’

‘‘நல்ல அங்க்கிள் அவரு.’’

‘‘அவரை… அந்த நல்ல அங்கிளை… உனக்கு அப்பாவாய்ப் பண்ணட்டுமா?’’

பையன் முகத்தில் ஒன்றும் புரியாத வெற்றுப் பார்வை. அது ஒரு தடை என்பதுபோல், அம்மாவின் முகத்தில் கணநேரத் தடுமாற்றம்.

‘’என்னம்மா?’’

‘‘அவரை… நான் கல்யாணம் செய்துக்கட்டுமா?’’

‘‘ஊஹும், கூடாது, அது தப்பு!’’

‘‘உனக்கு ஒரு அப்பா கிடைப்பார்டா கண்ணா!’’

‘‘என் அப்பா செத்துப்போய்ட்டார். நீ என் அம்மா, அம்மால்லாம் தப்புச் செய்யக்கூடாது…’’

மறுப்பில் தலையாட்டும் மகன்.

அந்தத் தலையாட்டலில் ஒரு வாழ்க்கைக் கதவை இறுக மூடிப் பூட்டிவிட்டதை அந்தச் சிறுவன் அறிய மாட்டான். நான்தான் அதை அறிந்து, உணர்ந்து, நொந்து, வெட்கி அதற்காகக் கண்ணீர் வடித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

குழந்தைகளின் உலகம் சுயத்தில் தொடங்கிச் சுயத்தில் முடிகிறது. தம்முடன் சம்பந்தப்படுத்தித்தான் எதையும் அவர்களால் பார்க்க முடியும். என் அம்மா, என் அப்பா, என் தம்பி, என் நண்பன், என் டீச்சர்.

மனிதர்களைத் தனி மனிதர்களாய்ப் பார்க்கும் ஆற்றல் ஒரு குழந்தைக்கு எப்படிச் சாத்தியமாகும்? அவனைப் பொறுத்த வரை அம்மா ஒரு பெரியவள், தன் அம்மா, தன்னைப் பார்த்துக்கொள்கிறவள். தன் பாதுகாப்பான பின்னணி.

அம்மாவை முப்பது வயதான வாலிப மங்கையாக, எதிர்பார்ப்புகள் நிறைந்தவளாக, வருங்காலம் தன் முன் நீண்டு கிடக்கக் காண்பவளாக, இனம் கண்டு கொள்கிற முதிர்ச்சியும் விலகி நின்று வெறும் பார்வையாளராய்ப் பார்க்கும் தெளிந்த கண்டோட்டமும் ஒரு குழந்தைக்கு எப்படி வரும்?

அந்தக் குழந்தையின் பேச்சை நீ ஏனம்மா கேட்டாய்? தன் அம்மா என்பதற்குமேல் நினைக்கத் தெரியாத குழந்தையின் பேச்சை ஏன் கேட்டாய்? விதவை மறுமணம் தவறு என்று கருதும் ஒரு மரபுச் சமுதாயத்தின் வார்ப்படமான குழந்தையின் பேச்சை ஏன் கேட்டாய்? முதலில் ஒரு குழந்தையிடம் யோசனை கேட்பதே தவறில்லையா? குழந்தையைக் குழந்தையாகவே வைத்துவிட்டு உன் இதயம் காட்டிய வழியில் நீ சென்றிருந்தால் அந்தக் குழந்தை முதலில் முரண்டியிருக்கலாம். ஆனால் நான் புரிந்து கொண்டிருப்பேன், மகிழ்ந்திருப்பேன். இரண்டு பேரின் சந்தோஷ வாய்ப்பைக் கெடுத்துவிட்ட குற்றச் சுமையை நெஞ்சில் தாங்கி இப்படி வருஷக்கணக்காய்ப் பரிதவித்துக் கொண்டிருக்க மாட்டேன்.

எல்லாம் வேறுவிதமாய் நடந்திருந்தால்!

அம்மாவின் நெற்றியில் குங்குமம், சிரிப்பில் சந்தோஷம், முகத்தில் பிரகாசம். முதுமையும் மரணமும் யாருக்கும் நேர்வதுதான். ஆனால் தனிமை இருந்திருக்காது. நாளுக்கு நாள் வளர்ந்து பெரியவனாகித் தன் வாழ்வை நோக்கிக் கிளை பிரிந்து போகும் மகன் – அடுத்த தலைமுறையினன் – எத்தனை பாசமிருந்தாலும் எந்த அளவுக்குத் தோழனாயிருக்க முடியும் பெற்றவளுக்கு?

அம்மாவின் தலைமுடியைத் தடவிக் கொடுத்தேன். கன்னத்தைத மெல்லத் தீண்டினேன். கையைப் பற்றினேன். எதற்குமே அவளிடம் எதிர் விளைவு இல்லை. உடம்பில் அசைவில்லை.

அம்மா, அம்மா, உன்னை எப்படி எட்டுவேன்? உன்னுடன் நான் எத்தனையோ பேசவேண்டும். எனினும் என் நாவு புரளவில்லை. நான் பேசினாலும் உனக்குக் கேட்காது. ஆனால் உன் மனம் என் மனத்தை உணர்கிறதா? என் அன்பை, என் துயரத்தை, என் கழிவிரக்கத்தைப் பேச்சின்றியே புரிந்துகொள்கிறாயா? இப்போது உடல் குலுங்க நான் மௌனமாய்க் கொட்டும் இந்தக் கண்ணீர் உனக்காக மட்டுமல்ல. எனக்காகவும்தான் என்பதை நீ உணர்கிறாயா அம்மா? உணர்ந்து என்னை மன்னிக்கிறாயா?

நெடுநேரம் ஆகியிருக்குமென்று நினைக்கிறேன். தலை நிமிர்ந்து மூக்கை உறிஞ்சிக் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டேன். குளியலறைக்குச் சென்று வாளியிலிருந்து சிறிது நீரை முகத்தில் இறைத்துக் கழுவிக் கொண்டேன்.

மணி எட்டை நெருங்கியிருந்தது. ஒரு நர்ஸை அழைத்த அம்மா பக்கத்தில் அமர்த்திவிட்டு மிஸ்டர் செல்லப்பாவின் வீட்டுக்கு நான் போய்…

எண்ணம் முடியவில்லை. எதிரே, அறைக்கதவுக்கு வெளியே நின்றிருந்தவரை என் கண்கள் கண்டுகொண்டன.

சிவந்த நீளவாட்டு முகத்தில் இப்போது சில சுருக்கங்கள். சுருள் முடியில் அங்கங்கே நரை. எனினும் அந்த முகத்தின் நேர்த்தியை, இதமான புன்சிரிப்பை, ஒளிமிக்க விழிகளை, எட்டு வயதுப் பையனுக்குப் பரிச்சயமான அவன் அப்பாவின் நண்பரை, எனக்கும் அடையாளம் புரிந்தது.

பேசத் தெரியாமல் அவரையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றேன். வந்துவிட்டார். வந்துவிட்டார். வந்துவிட்டார்.

‘‘கேசவ்? கேசவன்தானே? நான் செல்லப்பா.’’

அந்தக் குரலும் மாறவில்லை.

‘‘தெரியும்’’ என்று எப்படியோ தடுமாறிக் கூறினேன்.

‘‘நான் ரெண்டு வாரமா ஊர்ல இல்லை. இன்னிக்குச் சாயங்காலம்தான் வந்தேன். உன் – உங்க – லெட்டரைப் பார்த்தேன். உடனே கிளம்பி வந்தேன்.’’

அவர் கண்கள் படுக்கைமீது கிடந்த உருவத்தில் சென்று நிலைத்தன. உதடுகள் லேசாய்த் துடிப்பது தெரிந்தது. அவர் பார்வையில் ஒரு வாழ்நாளின் உணர்ச்சிகள் அனைத்தும் ஒருங்கே கட்டவிழ்ந்து உடைந்தன. கணப்பொழுதில் அம்மாவுடன் அவர் அங்கே தனியாய் இருந்தார். இது அவ்விருவருடைய கணம். அவர்களுடையதாய் இருந்திருக்க வேண்டிய எத்ததனையோ ஆண்டுகளின் ஒரு சின்னஞ்சிறு, கடைசிப் பிரதிநிதி.

‘‘உள்ளே வந்து உக்காருங்க ஸார். நான் இதோ வந்துடறேன்’’ என்று கூறி அந்த அறையைவிட்டு நான் வெளியேறினேன்.

நன்றி - கல்கி 1988